85. αναγνώσματα

Έχοντας κάτι βδομάδες φευγάτη απ’ το νησί , διαπιστώνω πως η διάθεσή μου όλο και ανεβαίνει. Είναι κι η άνοιξη, η εποχή που με αναζωογονεί και με γεμίζει αισιοδοξία. Μα περισσότερο η απόλαυση να περπατώ στην πόλη βλέποντας γύρω νέα πρόσωπα . Είναι τόσο όμορφοι οι άγνωστοι άνθρωποι. Οι πολλοί άνθρωποι.

Η τελευταία μου εικόνα φεύγοντας , ήταν μια κυρία στο καράβι. Θα ήταν καμιά 50ριά ετών. Ντυμένη σαν Αγγλίδα προτεστάντισσα αρχών του 20ού  αιώνα. Το πληθωρικό της στήθος στέναζε κάτω απ’ το λευκό , κουμπωμένο πουκάμισο.  Διάβαζε προσηλωμένη ένα καφετί βιβλίο. Εγώ ξεφύλλιζα  βαριεστημένα το unfollow. Με ρώτησε κάποια στιγμή , αν θέλω κουλουράκι . «Υπάρχουν αναγνώσματα που δεν χορταίνεις ποτέ. Το έχετε νιώσει αυτό; Εμένα μου συμβαίνει με την αγία γραφή»,  είπε κι απόρησα που χαμογέλασε , γιατί δεν ταίριαζε με το όλον look . Το να χαμογελά... Μασουλώντας  μουρμούρισα ένα «ναι» κι όταν άρχισε να ψήνεται για τα καλά ο προσηλυτισμός,  τα μάζεψα και πήγα να πλαγιάσω στην άλλη άκρη του σαλονιού.

 Έφτασα σπίτι  αργά το βράδυ. Βόλεψα τα πράγματά μου πρόχειρα και παράγγειλα απ’ έξω για φαγητό. Έβαλα ένα ποτήρι κρασί και πήγα στη βιβλιοθήκη. Μου ‘λειψαν τα βιβλία μου.. Πήρα έναν τόμο,  άνοιξα τυχαία μια σελίδα κι άρχισα να διαβάζω. Οι λέξεις έμοιαζαν να ρέουν σαν μέλι ανθέων φτιαγμένο από μέλισσες τρελές. Χαμογέλασα με ικανοποίηση. Είχε δίκιο η προτεστάντισσα του καραβιού: Υπάρχουν αναγνώσματα που δεν χορταίνεις ποτέ. 

Εις το βάθος του θαλαμίσκου , μία γυναίκα έως 30 ή 35 ετών έκαμνε μαλακίαν. Στηρίζουσα την ράχην της εις το ξύλινον τοίχωμα , εκράτει εις την αριστεράν της χείρα την φούσταν της και τα εσωφόριά της υψωμένα , και κάμπτουσα ολίγον τα γόνατά της , εκίνει γοργά και με μεγάλην δεξιοτεχνίαν τα δάχτυλα της άλλης της χειρός εις το αιδοίον της.

Με τα μάτια της εστραμμένα προς τα επάνω, με έκφρασιν απεριγράπτου αισθησιακής εξάρσεως εις το πρόσωπόν της , η λάγνος γυνή επετάχυνε τον ρυθμόν της αυνανιστικής τρίψεως, καταπλακώνουσα με τον μεσαίον της δάχτυλον την εξωγκωμένην κλειτορίδαν της , έστρεφε , ως εν απογνώσει , δεξιά και αριστερά την κεφαλήν της , έκαμνε ζωηράς κινήσεις εκ των άνω προς τα κάτω και τανάπαλιν , ετίνασσε σπασμωδικώς προς τα έξω το τελείως ανοικτόν από την καύλαν μουνί της , ωσάν να ήθελε να βοηθήσει την χείραν της εις την πρόκλησιν του οργασμού, και το αιδοίον της εις την έκθλιψιν του χυμού του, ενώ από το ανοικτόν της στόμα , εξήρχοντο, ακαταπαύστως ,  γόοι περιπαθείς και στεναγμοί ηδονής.

Εντός ολίγου, η αυνανιζομένη γυνή, σειομένη τώρα φρενιτιωδώς επί των κεκαμμένων ποδών της , και μη δυναμένη πλέον να περιορίση παρά ελάχιστα την ηχηρότητα των ηδονικών αναφωνήσεών της ,μολονότι διέτρεχε τον κίνδυνον να ακουσθεί και εις τους διαδρόμους , η λάγνος γυνή σφαδάζουσα τρομακτικά και με τα μάτια της πεταγμένα έξω από τας κόγχας των , εφώναζε :  "Ωωω! …..Άααα!...Χύνω!....Ειρήνη!.....Χύνω για σένα!......Ειρήνη!.....Χύυυυυνω!...."

Η λάγνος γυνή ευρίσκεται τώρα εις το απόγαιον του οργασμού , εις το ζενίθ της ηδονής , και η ερωτική της κρέμα, έρρεε,  ουχί δι’ έναν άνδρα, αλλά δια μίαν χαριτωμένην παίδα , δια ένα πλάσμα του ιδικού της φύλου. 

( Απόσπασμα από ένα έργο που εγώ θα το ονόμαζα «Η κιβωτός της αθωότητας». Από τον α΄ τόμο του έργου «Ο Μέγας Ανατολικός» του Εμπειρίκου)