Κυριακή 24 Μαΐου 2015

93.It’s a big 'yes'!



Πόσο διάπλατο θα ήταν το χαμόγελο του Όσκαρ Ουάιλντ χθες ,βλέποντας την γενέτειρά του , το Δουβλίνο, στολισμένο με τα χρώματα του ουράνιου τόξου. Ο ιδιοφυής Όσκαρ, ακόμη και μετά τη φυλακή λόγω της ομοφυλόφιλης σχέσης του , έβλεπε αισιόδοξα το μέλλον.  Έγραφε σε φίλο του:  «…έχω την εντύπωση πως η εποχή των θαυμάτων όχι μόνο δεν πέρασε αλλά μόλις αρχίζει, και πως υπάρχουν δυνάμεις θεϊκές και δυνάμεις ανθρώπινες που κανείς μας δεν γνωρίζει..» 

Ναι , υπάρχουν δυνάμεις, που γεννιούνται και διατρανώνονται ακόμη και σε κοινωνίες που για αιώνες σκεπάζονταν από βαριά, γκρίζα πέπλα σιωπής κι ενοχικότητας.
«Μικρά μυαλά και κωμοπόλεις
ενοικιαζόμενα δωμάτια και στενά κρεβάτια,
περικυκλωμένα από καλούς τρόπους»
Έγραφε στο ποίημά της «come quietly or the neighbours will hear» η Mary Dorcey , λεσβία ,ποιήτρια, απεικονίζοντας την υποκρισία της καταπιεστικής πατριαρχικής κοινωνίας της Ιρλανδίας , που θεωρεί πως δεν υπάρχουν αυτά , που δεν θέλει να δει. Στο έργο της γίνεται αναφορά  στην αυτολογοκρισία του ομοφυλόφιλου έρωτα και στην ψευδεπίγραφη εν τέλει κυριαρχία του ετεροκανονικού  ερωτικού μονόλογου.



Ήταν ένα μεγάλο «ναι» αυτό της Ιρλανδίας. Ένα μεγάλο κύμα , που είθε να γίνει τσουνάμι και να πνίξει τον σκοταδισμό και την υποκρισία χωρών , σαν τη δική μου. 

Η Ιρλανδία, αυτή η μικρή χώρα μεταναστών κι επαναστατών,  είναι η πρώτη στον κόσμο που νομιμοποίησε με λαϊκή εντολή το γάμο ομόφυλων ζευγαριών. Προχτές πήραν μέρος περισσότεροι πολίτες από κάθε άλλο δημοψήφισμα. Έχω ενδοιασμούς σχετικά με το κατά πόσον είναι δημοκρατικό, να αποφασίζουν οι πολλοί για τα δικαιώματα των λίγων. Όμως δεν γινόταν αλλιώς , το προβλέπει το σύνταγμά τους, για να περάσει ο νόμος από τη βουλή.. Για να είμαι ειλικρινής ,δεν περίμενα τόση ετοιμότητα , τόση ανοιχτότητα σε χώρα καθολικών . 

Οι Ιρλανδοί στάθηκαν στη σωστή πλευρά της ιστορίας. Υπέρ του «ναι», είχε ταχθεί το σύνολο των κομμάτων. Χιλιάδες άνθρωποι αγωνίστηκαν . Με δημοσιότητα από τα μέσα ενημέρωσης , με συμμετοχή προσωπικοτήτων στην καμπάνια του yes ,με υποστήριξη από το εξωτερικό και κυρίως από την Αμερική, όπου εκατομμύρια κάτοικοι έχουν ιρλανδική καταγωγή. Χιλιάδες μετανάστες ήρθαν, για να ψηφίσουν. Ίσως αυτό το δημοψήφισμα έχει τη σημασία μια μικρής κοινωνικής επανάστασης. Μια μικρή χώρα έδειξε πως οι άνθρωποι , αν θέλουν μπορούν να αντισταθούν και να γκρεμίσουν κατεστημένα αιώνων

2 σχόλια:

xomeritis είπε...

Χαιρόμαστε αλλά με ένα μεγάλο αλλά...

Unknown είπε...

Είχα διαβάσει το ποστ .Συμφωνώ.

Και οι δικές μου ενστάσεις εδράζουν στην διεξαγωγή δημοψηφίσματος, όταν αφορούν σε μειοψηφίες. Συγχέουμε τις δημοκρατικές διαδικασίες με τη δημοκρατικότητα.
Στην περίπτωση της Ιρλανδίας τηρήθηκαν σίγουρα οι δημοκρατικές διαδικασίες(εκλογές ).
Ωστόσο σε μια δημοκρατία δεν νοείται να λαμβάνουν αποφάσεις περί δικαιωμάτων των μειοψηφιών οι πλειοψηφίες , διότι αυτό αντιβαίνει την ουσία της , που εκ βάθρων στηρίζει ένα κράτος δικαίου για όλους.

Εκλογές δεν σημαίνουν δημοκρατία, ακόμη κι αν η απόφαση είναι υπέρ της μειοψηφίας κατά απόλυτη πλειοψηφία. Αντίθετα θυμίζει λίγο «αριστοκρατία» ,διότι κρίνεται εκ των προτέρων, πως τα δικαιώματα μιας μερίδας δεν είναι δεδομένα αλλά πρέπει να επικυρωθούν…

Anyway, ναι, το αποτέλεσμα είναι θετικό αλλά ελπίζω να μην το επιχειρήσουν με δημοψήφισμα άλλες χώρες…η περίπτωση της Ιρλανδίας είναι ιδιάζουσα.
Να είστε καλά.