90. Σύμφωνο και συμμετοχή

Καταρχάς να πω ότι ήθελα από προχτές, να γράψω κάτι για τις απόψεις Μιχελογιαννάκη περί μετάδοσης του aids με το σάλιο και της μεταφυσικής προστασίας από τη θεία χάρη, βοήθειά μας.  Καλύφτηκα όμως από τις τεκμηριωμένες απαντήσεις οργανώσεων , γιατρών, αρθρογράφων και μπλόγκερς . Νιώθω ωστόσο την ανάγκη ,να του αφιερώσω το ρεφραίν από το πολύ χαριτωμένο και μελωδικό τραγουδάκι, που ακολουθεί. 

Μετά από αυτό το ευχάριστο μουσικό διάλειμμα ,πάμε τώρα στο θέμα μας: Σύμφωνο και συμμετοχή. Παρατηρώ έναν συγγραφικό οργασμό για το σύμφωνο συμβίωσης . Πρόσφατη έρευνα,  δείχνει πως 7 στους 10 συμμετέχοντες είναι υπέρ της επέκτασης του συμφώνου και σε ομόφυλα ζευγάρια. Πολύ ενθαρρυντικό αυτό.

Σίγουρα , όσο δημοσιεύονται κείμενα σχετικά  , όσο οι πολιτικοί εκφράζουν θετική στάση κι όσο τα ΜΜΕ προβάλλουν το θέμα αλλά και πρωτοβουλίες κατά της ομοφοβίας, τόσο η κοινή γνώμη θα μεταβάλλεται . Οι νέοι που ενημερώνονται πρωτίστως διαδικτυακά, έχουν κατά πλειοψηφία θετικές αντιλήψεις και στάσεις .

 

Είχα γράψει τον Δεκέμβρη, πως «Με πολιτικές πρωτοβουλίες σύντομα θα αναγνωριστεί δικαίωμα γάμου και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες αλλά και σε  Ισραήλ, Ιαπωνία και Κίνα. Εξαίρεση θα αποτελέσουν ισλαμικές χώρες και κάποιες της ορθοδοξίας».Η βεβαιότητά μου προκύπτει από τη μελέτη κειμένων και οδηγιών των διεθνών  οργανισμών , που επηρεάζουν και καθορίζουν τις οικονομικές και θεσμικές λειτουργίες στον πλανήτη.

Η αλήθεια είναι πως είμαι εκ φύσεως αισιόδοξη. Ωστόσο δεν παύω να βλέπω και τις αντικειμενικές διαστάσεις μέσα στα ελληνικά πλαίσια. Το πρόβλημα που εντοπίζω στην Ελλάδα , αναφορικά με  lgbt διεκδικήσεις, είναι η συμμετοχή μας.

Η συμμετοχή μας είναι επουσιώδης. Όμως χωρίς συμμετοχή  σε ενημερωτικές εκδηλώσεις, σε δράσεις διεκδίκησης , σε κινήσεις διαμαρτυρίας , πώς να φανεί μια δυναμική ;  Δεν ξέρω πόσοι είναι οι trans, αλλά οι gay και οι λεσβίες εικάζω πως , ακόμη κι αν ισχύει το μισό από το περίφημο ποσοστό , ανέρχονται σε εκατοντάδες χιλιάδες. Πού είναι όλοι αυτοί;

Ξέρω προσωπικά ανθρώπους, που θεωρούν πως εκτίθενται ακόμη και με το να παραβρεθούν σε ενημερωτική ημερίδα, που παν και χίλιοι άσχετοι στο κάτω κάτω. Είναι καθηγήτριες πανεπιστημίου, δημόσιοι υπάλληλοι, ένστολοι ,καταστηματάρχες. Δεν είναι μόνον ο φόβος , είναι και η νοοτροπία της ολιγωρίας και της απάθειας ,που κυριαρχεί στην ελληνική κοινωνία.

Από τους καμια 30ριά λεσβίες και gay που γνωρίζω , οι 20 και παραπάνω δεν έχουν πάει ποτέ σε gay parade. Οι συνήθεις δικαιολογίες; «Δεν με εκφράζει, δεν κερδίζω κάτι, εκεί πάνε οι κραγμένες, δεν είχα παρέα» κλπ κλπ. Μέχρι και “τσίρκο” έχω ακούσει να αποκαλούν το athens pride. Σε πρόσφατη συζήτηση, για το σύμφωνο και για το επερχόμενο pride σε παρέα που συμμετείχαν κι άλλες δυο λεσβίες , η μία μου είπε «καλά, βρες πρώτα γκόμενα κι άσε το σύμφωνο και το pride». Η λογική τους είναι «αν είναι να ‘ρθει θε να ΄ρθεί , αλλιώς θα προσπεράσει».Λες και δεν μας αφορά…

Λες και το θέμα είναι να έχω γκόμενα ή γκόμενο , για να είμαι καλυμμένη σεξουαλικά και από κει κι έπειτα στάχτη και μπούρμπερη για τους άλλους.  Αν όμως τολμήσω και βγω χέρι χέρι με τη «γκόμενα» έξω και γίνω θύμα επίθεσης από ομοφοβικά φασιστόμουτρα , ποιος θα με υπερασπιστεί;  Η εκκλησία , η γειτονιά ή οι συνάδελφοι; Πάω στοίχημα πως κάτι «κραγμένες» μόνο θα βρεθούν να αντιδράσουν για την καταπάτηση των δικαιωμάτων μου.

 Και  επιτέλους, ως πότε σε μια ευρωπαϊκή χώρα θα κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας;