Κυριακή 22 Φεβρουαρίου 2015

66. αφανείς ήρωες



Αν ήταν μουσική οι μέρες μου, θα έπλεκαν στίχους και μελωδίες από ain't no sunshine και Ντον Τζιοβάνι. Ζεσταίνω τα χέρια με την κούπα του καφέ αγναντεύοντας το λιμανάκι . Άσχημα αδειανό. Το Σεπτέμβρη με τους ξένους πεζοπόρους, τα φώτα και τα μπαράκια ανοιχτά , έμοιαζε λιλιπούτειος παράδεισος .

Είναι ένα μικρό , πανέμορφο μέρος, που οι άνθρωποί του προσαρμόστηκαν να λειτουργούν  μόνο το καλοκαίρι. Το χειμώνα κλεισμένοι σε εξοπλισμένα λαγούμια καταναλώνουν καρπούς που συσσωρεύτηκαν στο θέρος.

Η αμόλυντη θάλασσα , οι λίγοι και γνωστοί μεταξύ τους άνθρωποι, η  έλλειψη κυκλοφοριακού ,η ανυπαρξία θορύβων, η επανάληψη δράσεων, η οικειότητα , η βεβαιότητα για το μετά της γραμμής του ορίζοντα, φαντάζουν, για κάποιους, ιδανικό πλαίσιο ζωής .

Για μένα αυτό είναι …πνίγος ή εν πάση περιπτώσει, ταυτίζεται μόνο με ολιγοήμερες διακοπές . Ως τώρα είχα ζήσει μόνο σε πόλεις. Ποιότητα ζωής ήταν πάντα η πληθώρα επιλογών του αστικού τοπίου, οι ετερόκλιτες παρουσίες, τα μπαρ, το θέατρο, οι πάγκοι βιβλίων, τα σινεμά, οι εκδηλώσεις, οι γυναίκες στο δρόμο, οι γυναίκες στις υπηρεσίες, οι γυναίκες παντού.

Ανήκω στα άτομα που τρέφονται απ’ τον κόσμο. Αγαπούν να ακούνε, να παρατηρούν, να ανακατεύονται μες σε πολύχρωμες ανθρωποσαλάτες. Οι χαρακτήρες, οι ανθρώπινες συμπεριφορές , είναι ο πλούτος . Αυτή η τροφή εδώ είναι στεγνή κι ελάχιστη. Διάβαζα για την αγοραφοβία. Ίσως ,πάσχω από το αντίθετο.

Λένε πως «η εξοικείωση με την απώλεια σημαίνει ενηλικίωση». Απορώ : πώς εξοικειώνεσαι άραγε με απώλειες μέρους του εαυτού σου; Πώς συνηθίζεις να έχεις χάσει ό,τι θες και ό,τι μπορείς να είσαι ;

Το ότι είμαι λεσβία είναι ένας λόγος παραπάνω να βιώνω με ένταση την απώλεια. Οκ ,κακά τα ψέματα , αν θες απλά να γαμηθείς, βρίσκεις. Ακόμη και το περιστασιακό σεξ όμως, σε μια μικροκοινωνία αποκτά διαστάσεις ριάλιτυ όπως το Truman Show. Με τη διαφορά πως αντιλαμβάνεσαι ότι κρυφοκοιτούν στη ζωή σου . Μα πόσο αγχωμένο σεξ να χωρέσει μια ζωή;

Όποιος θεωρεί φτωχές από άποψη επιλογών περιοχές όπως Πάτρα ,Θήβα, Λάρισα, Καβάλα , είναι βαθιά νυχτωμένος .Καταρχάς η οδική πρόσβαση σε άλλα μέρη προσφέρει εν δυνάμει ελευθερία . Η προσωρινή διαμονή σε απομακρυσμένο νησί που αποτελείται από ένα χωριό όλο κι όλο , με έκανε να εκτιμήσω απίστευτα την ψυχική δύναμη και τον αγώνα ζωής των gay και λεσβιών, που αναγκάζονται να ζουν μόνιμα σε παρόμοια μέρη. Είναι αφανείς ήρωες. 

Δεν υπάρχουν σχόλια: