65.Χαμένοι θησαυροί κι αξιοπρέπειες

-Είναι straight σου λέωω!

-Δικιά μας είναι, αγορίνα μου.

-Αφού είναι αρραβωνιασμένη με τον Τάδε , βρε φιλενάδα.

-Και να παντρευτεί με τον Τάδε , πάλι λεσβία θα είναι.

-Υπερβάλλεις. Έχει νύχια, μακριά μαλλιά και στυλ γατούλας.

- Είναι  femme. Άλλωστε δεν κοιτάζει σαν straight, παιδί μου .Έχει το eye contact της λεσβίας.

-Το ποιο;

Και ξεκαρδιζόμαστε στα γέλια. Παρόμοιοι διάλογοι με τον gay ένστολο ,που κάνουμε  παρέα είναι συχνοί.  Έχουμε καταλήξει να μιλάμε ανοιχτά και γελάμε παίζοντας το παιχνίδι…του κρυμμένου θησαυρού, που σκαρφιστήκαμε για να κυλά η ώρα.

 Όταν δεν κάνεις μπάφο ,όπως οι περισσότεροι στο νησί , για να περνά ανώδυνα ο χειμώνας , κάνεις μαλακίες. Τουτέστιν, λαμβάνοντας ως δεδομένο το περίφημο ποσοστό 10%  καταλήξαμε πως το νησί πρέπει να έχει περίπου εβδομήντα εν ενεργεία gay και λεσβίες. Ψάχνουμε λοιπόν να τους βρούμε, αφού …ζουν ανάμεσά μας. Εννοείται πως χάριν αστεϊσμού αξιοποιούμε σε αηδιαστικό βαθμό κάθε γνωστό ηλίθιο στερεότυπο.

Είχε μια παγερή λιακάδα σήμερα. Ήλιος με κυνόδοντες! Καμιά εικοσαριά άτομα όλα στην καφετέρια. Όλοι κοντά στο τζάκι. Ανάμεσά τους μια άγνωστη . Καθίσαμε μαζί τους για καφέ . Μιλήσαμε για πολλά . Για τις συγκεντρώσεις στις πόλεις. Για τους μετανάστες. Στο γυρισμό είπα δυο κουβέντες στον ένστολο «φίλο» για τις απόψεις του σχετικά με τους μετανάστες. Δεν ήθελε να συζητήσει γι’ αυτό. Οπότε το γύρισα στη χαζομάρα με το κυνήγι του χαμένου θησαυρού.

-Ωραία κοπέλα η καινούργια, ε;  Από τις straight, που μ’ αρέσουν.

-Πώς το ξέρεις ; Μην πεις πάλι για το gaydar. Αποδείξεις θέλω.

-Την τσεκάρισα, καλέ.

-Για πες.

-Της είπα πως τα μαλλιά της θυμίζουν την Portia De Rossi, όταν τα έκοψε κοντά.

-Ποια είναι αυτή; Δεν την ξέρω.

-Σωστό σε βρίσκω! Ούτε εκείνη την γνώριζε.

-Ε, και λοιπόν;

-Ε και λοιπόν, ούτε εσύ ,ούτε εκείνη είστε λεσβίες. Άρα διαγράφεται. Κρίμα όμως. ......................................................................................................................................

Όχι , δεν θα γράψω για τον τρόπο διαπραγμάτευσης της κυβέρνησης . Ούτε για το αν ο Παυλόπουλος είναι επιλογή ξεπλύματος του καραμανλισμού ή έξυπνη κίνηση. Όχι , δεν θα ασχοληθώ με το Βαρουφάκη και το κωλόχαρτο του Γιούρογκρουπ. Ούτε με το πώς η Μέρκελ και οι σύμμαχοί μας αντιμετωπίζουν την κυβέρνηση Τσίπρα. Τα γράφουν άλλοι καλύτερα. Έμαθα από μικρή πως οι χώρες δεν έχουν φιλίες αλλά συμφέροντα. Αυτά είναι γνωστά στο προτεκτοράτο που γεννήθηκα και ζω και τα έχω συνηθίσει.

Εκείνο που δεν μπορώ να καταπιώ είναι πως στα 2015 η γείτονισσά μου στην πόλη μου με νεογέννητο 2 μηνών και εισόδημα 450 ευρώ από ταμείο ανεργίας του άντρα της, ζεσταίνει το δωμάτιο με καλοριφέρ λαδιού παρακαλώντας μην κόψουν το ρεύμα. Εκείνο που δεν καταλαβαίνω είναι πως με τόσα χρόνια δουλειάς έχω δυο νοίκια απλήρωτα,  αμάξι ανασφάλιστο , ττράπεζες να με πρήζουν και μετράω τα ψιλά για να πάρω τα απαραίτητα .Εκείνο που με κάνει να νιώθω θυμό και ντροπή είναι πως την ώρα ,που εγώ θεωρώ αυτά στερήσεις, υπάρχουν μετανάστες και πρόσφυγες φυλακισμένοι σε κλουβιά , γιατί δεν είχαν πάνω τους ένα κωλόχαρτο. 

Άνθρωποι που ζουν στο δρόμο, γιατί εκείνοι που  επιλέγουμε να καθορίζουν τις τύχες μας, φρόντισαν να μας κάνουν να πιστέψουμε , πως υπάρχουν σωτήρες . Πως ο πόνος οφείλεται στο ριζικό μας ή στο φθόνο των ξένων και πως εμείς μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα δεν έχουμε παρά να παίρνουμε κάθε τρεις και λίγο μια σημαία ,μια περικεφαλαία και μια φουστανέλα και να βγαίνουμε σε πλατείες. Είτε για να μουντζώνουμε είτε για να επευφημούμε. Είτε για να γλεντάμε με τον τσαμπουκά υπουργών υμνώντας το κλέος των προγόνων. Νομίζοντας πως έτσι διεκδικούμε τα δικαιά μας . Πως έτσι είμαστε παρόντες. Και τα ονομάζουμε «ανάσα αξιοπρέπειας» αυτά τα πανηγύρια. Βρίζοντας και χλευάζοντας τους βορειοευρωπαίους, που μας αντιμετωπίζουν, όπως αντιμετωπίζουμε εμείς  Ιρανούς , Πακιστανούς, Σύρους μετανάστες.

Ξεχνώντας πως αδιαφορώντας για τα δίκαια και την αξιοπρέπεια του διπλανού γινόμαστε υπεύθυνοι για τον πόνο, την εξαθλίωσή του . Όπως ο παραπάνω διπλανός ευθύνεται για το δικό μας πόνο. Όχι , δεν ήταν το κρίμα που η άγνωστη κοπελιά δεν ήξερε την Αμερικανίδα λεσβία ηθοποιό. Χέστηκε η φοράδα στ’ αλώνι.  Ήταν που κανένας δεν είπε κάτι για την εξαθλίωση των κρατουμένων μεταναστών στην Αμυγδαλέζα , όταν το αναφέραμε δυο άτομα. Ή μάλλον είπαν: «Να πάνε στον τόπο τους, εδώ δεν έχουμε να ζήσουμε εμείς. Γεμίσαμε εγκληματικότητα». Ήταν που ο ένστολος «φίλος» συμφώνησε . Ήταν που η «ανάσα για αξιοπρέπεια» μεταφράζεται σε διεκδικήσεις και παροχές μόνο προς γηγενείς νοικοκυραίους κι αδικημένους δημοσίους υπαλλήλους σαν και του λόγου μου. Ήταν που όταν μιλάμε επί μήνες  μεταξύ μας δυο άνθρωποι για διακρίσεις εναντίον μας, επειδή γεννηθήκαμε ομοφυλόφιλοι , την ίδια ώρα αδυνατούμε να καταπολεμήσουμε το ρατσισμό μας και να φτύσουμε από μέσα μας το καρκίνωμα της αδιαφορίας ή και του μίσους για κείνο ,που κατά τη τύχη δεν είμαστε…