Έχω γράψει πολλά κείμενα
. Ποιήματα πέντε έξι. Το παρακάτω το είχα γράψει μια μέρα σαν τη σημερινή,
μετρώντας κάτι μήνες χωρισμού. Διαβάζοντάς το ξανά μετά από καιρό, έκανα δύο σκέψεις: Πρώτον πως η ποίηση δεν έχει σχέση μαζί μου. Δεύτερο ότι ο έρωτας είναι το σπουδαιότερο ανθρώπινο συναίσθημα .
Αφιερώνω το τραγούδι
στους ερωτευμένους πασών των ημερών .
Αλφάβητο
απολεσθέντος έρωτα
"Άνοιξε πάλι το
συρτάρι με τις μνήμες
Βάζω τη μουσική ,
βάζεις κορμί για το χορό;
Γέλασες κι ετσι
σ’ έκλεψα λιγάκι
Δόσιμο για όσο
βαστούσαν λόγια ανόητα
Έδινα τόπο στη
ορμή μην φοβηθείς
Ζαχάρωνα με
στίχους αδηφάγα ένστικτα
Ήμασταν τόσο
διάτρητα αφελείς
Θέλοντας διαρκώς
να χτίζουμε προφάσεις
Ίσαμε τα
αμμουδένια κάστρα των νηπίων
Κρυφά από τον
κόσμο και τη λογική
Λησμονήσαμε την
άγκυρα, είπες φεύγοντας
Μα πότε γυρεύαμε πλοίο
στεκούμενο;
Να , καράβια αμέτρητα
γύρω μας
Ξέρω κι οι δυο
μπαρκάραμε με κάμποσα
Όλα φανταχτερά κι
αναντικατάστατα
Προοριζόμασταν
για ταξίδια , αγάπη μου
Ρότες αδάμαστες όχι
λιμάνι απάνεμο
Σαπίζει το σκαρί
που αράζει ,είπα φεύγοντας
Τι πλούτος κείνο το
ατέλειωτο ταξίδι
Ύστερα γίναμε άγνωστοι
κι αλλού λαθρεπιβάτες
Φωτίζοντας τις νύχτες
σάλτα σε ναυάγια
Χρήζοντας ως ανάγκες τα εφήμερα πειρατικά
Ψέγοντας που
τολμήσαμε το ακυβέρνητο, τι ειρωνεία!
Ώσπου έκλεισε πάλι
το συρτάρι με τις μνήμες".
3 σχόλια:
Ο χωρισμός είναι ανεκτίμητη στιγμή του έρωτα. Το δίδαγμα μιας ιστορίας, η γνώση.
Ο Βαλεντίνος γιορτάζεται μοναχικά όσο και ζευγαρωτά.
Το μόνο σχόλιο που περίμενα να δω ήταν ένα "πες μας τι πίνεις!" LoL :)
Η αλήθεια είναι πως όταν γεννιέται ο έρωτας δε χρειαζομαι αλφαβητάρι.
Δεν έμαθα ακόμη να γιορτάζω μόνη μου..
Βασικά η πρώτη σκέψη ήταν:
γιατί εγώ να μην έχω μπορέσει να γράψω ούτε ένα τόσο δα στιχάκι στη ζωή μου;
Δημοσίευση σχολίου