61. lost time

Ένας θεός ξέρει τι θα ’ταν η ζωή μου, τι θα ήμουν ως άνθρωπος χωρίς τις γυναίκες. Τις γυναίκες που αγάπησα , που επιθύμησα, που γεύτηκα, που φλέρταρα, τις γυναίκες που ονειρεύτηκα.

Στο διάστημα που μένω σ’αυτό το μικρό, απομακρυσμένο νησί, όπου οι πιθανότητες να γνωρίσει μια λεσβία γυναίκες για ερωτική συντροφιά είναι τόσες, όσες το να εγκαθιδρύσει ο σύριζα λαϊκή δημοκρατία , σκέφτομαι πολλές φορές , πόσο θεμελιώδεις ήταν οι εμπειρίες μου, πόσο εμπλούτισαν τις προσλαμβάνουσές μου και τις αισθητικές μου επιλογές. Και πόσο φτωχή θα ήμουν στα μέσα μου, αν έμενα μόνιμα σε ένα τέτοιο μέρος. Οι γυναίκες είναι τα ανεκτίμητα εσωτερικά κοσμήματα του ‘είναι’ μου.

Ο Oscar Wilde έλεγε πως "everything in the world is about sex" και με εκφράζει απόλυτα η φράση τούτη την περίοδο. Οι μικρές περιοχές στερούν τις λεσβίες από σεξουαλικές εμπειρίες και αν αθροιστεί σ’ αυτή την ερωτική πενία ο φόβος της αποκάλυψης , η μοναξιά είναι απερίγραπτη. Ο εγκλωβισμός μέσα στην ετεροκανονική ζούγκλα είναι αβάσταχτος και η έλλειψη επιλογών ένα διαρκές βασανιστήριο. Όταν στην πυραμίδα των αναγκών δεν καλύπτονται οι βασικές , οι πνευματικές αναζητήσεις και οι κοινωνικές διεκδικήσεις πάνε περίπατο.

Ταξίδευα χτες με το καράβι προς το νησί αφού πήρα μια τριήμερη δόση αστικού περιβάλλοντος. Απέναντί μου στο σχεδόν αδειανό σαλόνι μια κοπελιά που διάβαζε κάτι του Τσόμσκυ. Στο καράβι συνήθως διαβάζω ό,τι μου χαρίζουν σε γιορτές ,για να περνά η ώρα. Όπως τρώμε ένα γλυκό που μας κερνάνε από υποχρέωση , έτσι για να έχω κάτι να πω σαν με ρωτήσουν , αν μου άρεσε. Για ποιο άλλο λόγο να διάβαζα «το παιδί της αγάπης» της Τζιρίτα;

Τέλος πάντων , η κοπελιά ήταν ωραία, ο ουρανός καταγάλανος , η θάλασσα γαλήνια κι εγώ καθόμουν και διάβαζα τη μαλακία . Βγήκα έξω για τσιγάρο και μετά από λίγο ήρθε κι η κοπελιά. Μου χαμογέλασε. Της ανταπέδωσα. Γύρισα και κοίταξα προς το πέλαγος. Μπήκε μέσα.  Πήρα τηλέφωνο τον ένστολο gay που κάνουμε παρέα.

-«Να σου κάνω μια σοβαρή ερώτηση; Πόσες λεσβίες είμαστε στο νησί;»

-«Πού θες να ξέρω; Δε θα’ στε καμιά δεκαριά; » Τις μετράγαμε. Με μένα βγήκαν 4 οι σίγουρες και 2 οι πιθανές.  Αυτή ήταν εκτός χαρτογράφησης. Άρχισα να του την περιγράφω. «Μπα, ξέχνα το. Είναι η τάδε , η κόρη του τάδε , που τα έχει με τον τάδε». «Το gaydar μου στέλνει σήμα» , επέμεινα. «Κοίτα μην εκτεθείς» μου αντιγύρισε.

Ξαναμπήκα μέσα κι άνοιξα πάλι το βιβλίο, που δεν έλεγε να τελειώσει, παρόλο που βοηθούσα πηδώντας δυο δυο τις παραγράφους.  «Δε γαμιέται», σκέφτηκα. « Ας μην εκτεθώ. Σε 4 μήνες φεύγω από δω». Αναρωτιόμουν σήμερα , αν θα συμπεριφερόμουν έτσι στην Αθήνα ή σε άλλη πόλη. Με τίποτα. Εδώ διστάζω. Γιατί; Γιατί απέτρεψα τον εαυτό μου ακόμη κι από την καύλα;

Γιατί…Γιατί εδώ οι λεσβίες και οι gay δεν είναι θύματα επιθετικών ομοφοβικών συμπεριφορών. Είναι τα ανέκδοτα ,για να γεμίσει ο χρόνος των «κανονικών» στις μοναδικές δύο ανοιχτές καφετέριες. Με τι άλλο να ασχοληθούν περιμένοντας τους τουρίστες του καλοκαιριού;  Είναι οι ψίθυροι των ανθρώπων που συνεργάζεσαι μαζί τους στα διαλείμματα της δουλειάς. Με τι άλλο να σκοτώσουν την επανάληψη της καθημερινότητάς τους; Κι χρόνος κυλά αργά...