50. η επικοινωνία..

Η μνήμη λειτουργεί σαν παραχαράκτης ,συχνά ,όταν αναφερόμαστε σε περιόδους που ουσιαστικά δεν περάσαμε καλά ή ήταν αδιάφορες. Θα έχει να κάνει με την αυτοσυντήρηση. Ωραιοποιούμε γεγονότα ή τα κάνουμε να ακούγονται διασκεδαστικά , έτσι για να δικαιολογούμε τη συμμετοχή μας σ’ αυτά.

Κάπως έτσι λειτουργούσα στις μέρες των χριστουγεννιάτικων διακοπών μιλώντας για τη ζωή εδώ, όταν με ρωτούσαν «πώς περνάς στο νησί». Επέλεγα τα πιο ανάλαφρα ή πιπεράτα ή εκείνα τα περιστατικά που αποτυπώνουν σκωπτικά τους αργούς ρυθμούς και τις αντιλήψεις της επαρχίας. Η αλήθεια είναι πως στο τετράμηνο που πέρασε δεν έτυχε ή δεν επεδίωξα να αποκτήσω μια βαθύτερη επικοινωνία  με κάποιους ανθρώπους.

 Η βαθύτερη επικοινωνία απαιτεί ειλικρίνεια ,η ειλικρίνεια απαιτεί coming out, το coming out απαιτεί εμπιστοσύνη κι ανοιχτό μυαλό, το ανοιχτό μυαλό απαιτεί εμπειρίες και κοινή γλώσσα. Κάπως έτσι , ίσως απλοϊκή ,την έχω φτιάξει την αλυσίδα της επικοινωνίας. Σε ένα μικρό τόπο, όπου διαπίστωσα πως οι περισσότεροι έχουν αφομοιώσει  ή αναπαράγουν μιμητά την κρυψίνοια  και την στενομυαλιά των ντόπιων, δεν μου είναι εύκολο να εμπιστευτώ.

Είναι και κάτι συμπεριφορές που με αποτρέπουν, αν και οι περισσότεροι είναι διακριτικοί. Πίναμε καφέ μετά τη δουλειά σε διευρυμένη παρέα των ξένων ,που εργαζόμαστε εδώ. Όλοι προσωρινοί. Εγώ ήδη άρχισα να μετρώ αντιστρόφως και με κοροϊδεύουν. Κάποιος πρότεινε να μαζευτούμε το βράδυ ,να δούμε καμιά ταινία. Είπα για το «Love is strange». Ήταν σαν ένα είδος σήματος , ενός υπονοούμενου. Δεν ευδοκίμησε η πρόταση. Όλοι ήθελαν ξεκούραση ο καθένας στο καβούκι του. Από κάποιον απερρίφθη με τη φράση «δηλαδή είναι δυο γέροι gay , παντρεύονται κι ο ένας μένει άνεργος; Ουφ!» που συνοδευόταν από έκφραση βαρεμάρας.

Κόβω το κεφάλι μου πως στη διευρυμένη παρέα της Παρασκευής ,είμαστε δυο λεσβίες και δύο gay. Ο ένας είναι μοναχικός ,διαβάζει πολύ και σπουδάζει εξ αποστάσεως. Ο άλλος γυμνάζεται, κάνει βόλτες με το σκύλο του και τρέφει μια κεκαλυμμένη κάβλα για έναν straight . Η άλλη λεσβία έχει σχέση εξ αποστάσεως και έχει πήξει στην TV και στις πολύωρες  τηλεφωνικές συνομιλίες. Εγώ έχω πήξει στο διάβασμα για την ανάλυση της έρευνας κι αναθεματίζω τον εαυτό μου γιατί από τότε που χώρισα κι έφυγα από την Αθήνα , το σεξ αποτελεί κάτι σαν το κρέας  ως είδος διατροφής στη δεκαετία του ’50. Πιο πολλές είναι οι μέρες της νηστείας κι όταν το βρεις είναι λίγο.

Κατά τις 10  κι ενώ ήμουν πιζαμάτη κι αναρωτιόμουν αν θα γράψω καμιά ιστοριούλα για να την ποστάρω ή να διαβάσω κανα βιβλίο, χτύπησε το τηλέφωνο. Ήταν ο ένας εκ των gay που μόλις είχε τελειώσει την υπηρεσία του. «Να πάρω σουβλάκια και να δούμε την ταινία;» Ήρθε. Ήταν από τις βραδιές που δε θα χρειαστεί να προσπαθήσω να εξωραΐσω στη μνήμη μου. Συναισθηματική και ανθρώπινη.

Μιλήσαμε για τη ζωή, τους πόθους, τα μελλοντικά σχέδιά μας. Γελάσαμε με τις απονενοημένες ερωτικές πράξεις μας. Μοιραστήκαμε ανησυχίες που εκπηγάζουν από τη ζωή στη μικρή κοινωνία.  Είδαμε την ταινία και προβληματιστήκαμε για το , πώς θα είναι η ζωή μας, όταν φτάσουμε στην ηλικία των πρωταγωνιστών στην χρεοκοπημένη, ομοφοβική Ελλάδα. Η επικοινωνία...

Αναρωτιέμαι αν η επικοινωνία σε μικρές κοινωνίες τελικά, απαιτεί  στην αλυσίδα που προανέφερα κι έναν ακόμη κρίκο: αυτόν της δημιουργίας ενός μικρού , ασφαλούς γκέτο…