49. "sickness"

Έτσι απαράλλαχτα, σαν κάθε Κυριακή, η οικογένεια ετοιμαζόταν για το γεύμα. Η μητέρα ετοίμαζε τη σαλάτα κι ο πατέρας ,ως συνήθως, σχολίαζε με νεύρα το δελτίο ειδήσεων.

-«Κοίτα χάλια! Κάνουν και παρέλαση οι κίναιδοι! Πίσσα και πούπουλα , ρε! Δε γίνεται να περάσει ένα F16 από πάνω και να πετάξει μια ναπάλμ, να κάψει όλους τους πούστηδες ζωντανούς;»

Η Καίτη έστρωνε το τραπεζομάντιλο αμίλητη κι η καρδιά της πετάριζε κοιτώντας κλεφτά στην οθόνη.

-«Άσε τον κόσμο και κοίτα το σπίτι σου , Μπάμπη μου. Τι σε νοιάζει;  Εμείς είμαστε καλά. Έλα τώρα , μη μιλάς έτσι μπροστά στα παιδιά», τον καθησύχασε γλυκά η μητέρα.

Η Καίτη κόβοντας βιαστικά το ψωμί ,πλήγωσε το δάχτυλό της. Πήγε στη βρύση να το ξεπλύνει ενώ παράλληλα έβλεπε την τελευταία εικόνα του ρεπορτάζ για το Athens pride. Ήταν δυο κορίτσια στην ηλικία της, που χόρευαν και φιλιούνταν.

-« Δε βλέπεις ,τι γίνεται, βρε Ιουλία; Προσπαθούν οι τηλεοράσεις να περάσουν για φυσιολογική τη διαστροφή! Στο τέλος θα μας κάνουν να πιστέψουμε, πως επειδή είμαστε κανονικοί ,κάτι δεν πάει καλά!» φώναξε ξανά ο πατέρας.

-«Ξένοι είναι , μπαμπά». Ακούστηκε με βεβαιότητα ο Γιώργος , ο αδερφός της Καίτης, ελέγχοντας ταυτόχρονα τα μηνύματά του στο smartphone.«Σιγά μην έχει τόσους ανώμαλους η Αθήνα. Όπως ,όταν έβαζε το ΠΑΣΟΚ στο σύνταγμα να κρατούν σημαίες οι Πακιστανοί , για να φαίνονται πολλοί. Δε θυμάσαι; »

-« Καλά λέει το παιδί. Α, ρε , πού καταντήσαμε! Γεμίσαμε μαύρους και πούστηδες! Θέλουν να διαλύσουν την Ελλάδα , παιδί μου! Είναι σχέδιο σιωνιστών!».

-«Τρώμε τώρα , Μπάμπη. Για όνομα του Θεού!», ακούστηκε  επικριτικά , αλλά χαμηλότονα η φωνή της μητέρας.

Η Καίτη άρχισε την προσευχή σφίγγοντας την τυλιγμένη στο δάχτυλό της χαρτοπετσέτα , για να σταματήσει το αίμα . Σκυμμένη προς το πιάτο άρθρωνε μηχανικά τις λέξεις «Πάτερ ημών ο εν τοις ουρανοίς..». Στο μυαλό της επαναλαμβάνονταν οι προηγούμενες εικόνες. Κορίτσια φιλιούνταν αγκαλιασμένα.. «Αγιασθήτω το όνομά σου». Πολύχρωμο πλήθος τραγουδούσε .«Ελθέτω η βασιλεία σου». Χιλιάδες άνθρωποι χόρευαν γελώντας. «Γεννηθήτω το θέλημά σου».Η ατμόσφαιρα γύρω της ήταν ζοφερή. Ο πατέρας ανακάτευε τα μακαρόνια με την κόκκινη σάλτσα. Η Καίτη συνέχιζε στωικά.“I am what I am, and what I am, needs no excuses”. Το μαύρο μπλουζάκι του αδερφού της με την επιγραφή ΕΛΛΗΝ, σκοτείνιασε το δωμάτιο. Η Καίτη απήγγειλε ευλαβικά. “One life, so it's time to open up your closet”. Το βλέμμα της μητέρας έδειχνε ανησυχητικό. Η χαρτοπετσέτα κοκκίνισε . “Life's not worth a dam, till you can shout out”.  Οι γύρω της κοίταζαν απορημένοι.“I am what I am!” ακούστηκε καθάρια η Καίτη και ολοκλήρωσε σηκώνοντας το κεφάλι. «Αμήν!»

 -« Θεέ μου, αρρώστησε το κορίτσι! » ούρλιαξε η μητέρα, προσπαθώντας να μην επεκταθεί η ζημιά στο τραπεζομάντιλο, καθώς η Καίτη άρχισε να κάνει εμετό..