47.“With one word”

Ήθελε να σταθμεύσει το μυαλό της σε μια σκέψη ανώδυνη μα δεν της ήταν μπορετό. Είδε το mail Εκείνης. Το διάβασε πολλές φορές. Ύστερα έκλεισε τα φώτα και έπιασε το μπουκάλι . Ήταν το πιο κάλπικο απ’ όλα της τα «σ’αγαπώ».Δυο χρόνια αφότου  είχε να τη δει. «Λυπάμαι για την απώλεια», έγραφε. Για την απώλεια… 

Γιατί τάχα να συνδέεται η απώλεια μόνο με το θάνατο ανθρώπων; Είναι λιγότερο το χάσιμο του πρωινού χαμόγελου; Ευκολότερος ο χαμός της επίγνωσης ,πως είσαι στη σκέψη εκείνης που σκέφτεσαι;

Έβαλε να ακούγεται η Patti LuPone. Δε χτίζεται εύκολα η ευθυμία αν δεν μοιράζεται. Κοίταξε από το τζάμι το κατάλευκο τοπίο. Σιχαίνεται το χιόνι. Η φωτεινότητά του δεν ζεσταίνει ανθρώπους μόνους και καλύπτει κάθε ίχνος χρώματος. Δυνάμωσε την ένταση της μουσικής …

«With one smile I'm the girl next door, or the love that you've hungered for 
When I speak it's with my soul , I can play any role»

Οι γυναίκες γνωρίζουν πως στην αντίπερα όχθη του έρωτα δε αντικρίζεις το μίσος , μα την τυπική ευγένεια. Δεν πληγώνεις λέγοντας «δεν νιώθω τίποτα»  μα ξεστομίζοντας ένα στεγνό «χρόνια πολλά» ή στέλνοντας ένα νόθο «σ’αγαπώ» μετά από τυπικά συλλυπητήρια. 

Ύστερα ένιωσε τη γεύση. Τη γεύση της , όπως όταν ένωναν τα χείλη τους. Ως γυναίκα που ερωτεύεται γυναίκες , η Άννα ξέρει, πως από κάποια θηλυκά, ουσιαστικά δε χωρίζεις ποτέ. Μεταφέρεις  κομμάτια τους μέσα σου. Λέξεις ,αγγίγματα ,τις μυρωδιές τους. Η Άννα δεν απαλλάχτηκε ποτέ από τις γεύσεις Εκείνης. Την κυνηγάνε σα φαντάσματα, απρόσκλητα που επιτίθενται, κάθε, μα κάθε φορά ,που είναι αδύναμη.

 Το ποτό δεν ξέπλυνε τη γεύση. «Πανάθεμά με…Έξω χιονίζει ,δε γίνεται να γεύομαι φράουλες διαβάζοντας δυο τρεις αράδες». Έβαλε άλλο ένα ουίσκι κι άρχισε να ντύνεται βρίζοντας ,γιατί ..γιατί απλά ,δεν έπρεπε να δακρύσει. Μια γεύση μεταφυσική ,πώς να την εξουδετερώσει; Στις υλικές οσμές και γεύσεις είναι εύκολο.Το γάλα και το γιαούρτι αφανίζουν το σκόρδο. Η ψαρίλα φεύγει με μέλι ή ντομάτα…

 Το χιόνι έπεφτε πυκνό κι ο βοριάς την έσπρωχνε βίαια προς τα πίσω μα η Άννα επιτάχυνε το βηματισμό μονολογώντας απόκοσμα. «Μια λέξη πρόσμενα, πουτάνα», γρύλιζε βυθίζοντας μηχανικά τα πόδια σαν μαχαίρια μες στο χιόνι . Έφτυνε λέξεις όσην ώρα πορευόταν προς τη λύτρωση. «Γιατί;»Λέξεις που χώνευε ο εξίσου παγωμένος άνεμος και το σκοτάδι.  

Όλη τη νύχτα πάλευε ακούραστα, να απαλλαγεί από τις φραουλένιες μνήμες. Χαράματα γύρισε σπίτι με τα άκρα παγωμένα αλλά τα μέσα της να φλέγονται. Σαν μπήκε, άκουσε τον ήχο του κινητού.Διάβασε το μήνυμα. «Είμαι μουδιασμένη. Ποτέ δεν ήσουν τόσο παθιασμένη στο sex, καλή μου».Η Άννα αποκοιμήθηκε ανακουφισμένη  καταπίνοντας μια γεύση λεμονιού απ’ το σάλιο της...