8. Υπερηφάνεια και προκατάληψη

  

  

 

Χτες γιορτάστηκαν τα 10 χρόνια από το πρώτο gay pride της Αθήνας. Χτες  για πρώτη φορά ο Δήμαρχος της Αθήνας χαιρέτισε την εκδήλωση  της ομοφυλόφιλης Περηφάνιας!  Μία μόνο λέξη : Επιτέλους!  

Οι μέρες πλέουν σε ωκεανούς λέξεων τελευταία , λόγω των υποχρεώσεών μου για τη συγγραφής μιας διατριβής . Αναγκαστικά διανύω πολύ χρόνο μπροστά στον υπολογιστή. Στις μικρές ανάπαυλες  περιπλανιέμαι  σε κείμενα  gay και λεσβιακού ενδιαφέροντος.

Διάβασα κάμποσα κείμενα σε διαδικτυακά περιοδικά και μπλογκς αυτές τις μέρες με αφορμή την εκδήλωση. Ξεχώρισα δυο:Το «πουστιά και περηφάνια» του  Καλοβυρνά στο protagon.gr από το οποίο το απόσπασμα :  « Ο / η γκέι … βασανίζεται από φριχτές ενοχές, συχνά και λόγω θρησκευτικών αναπηριών που του/της έχουν φορτώσει. Κι ύστερα όλοι εμείς … που ζούμε λίγο πολύ ανοιχτά, λίγο πολύ εντάξει με τον προσανατολισμό μας, αλλά παραμένουμε (ψιλο)φοβισμένες/οι να το δείχνουμε σε δημόσιο χώρο, με διάφορα φριχτά στερεότυπα για τους άλλους γκέι· που ακόμα ξεροκαταπίνουμε ακούγοντας ομοφοβικά σχόλια για τον τάδε πούστη, τη δείνα λεσβία· που ακόμα φέρουμε τραύματα από το bullying που τρώγαμε μικροί· που ακόμα νιώθουμε αμήχανα και περιφρονούμε άντρες που είναι πιο θηλυπρεπείς, γυναίκες που είναι πιο αρρενωπές».

  Και το «περηφάνια 2014» , ένα εκπληκτικά τρυφερό και συνάμα δυνατό κείμενο  του Θωμά Ξωμερίτη από το προσωπικό του blog , στο οποίο γράφει :«Λατρεύω τους άντρες. Αν υπήρχε Θεός – λέω - πέρα από τη διαιώνιση, έφτιαξε τους άντρες για να με ευχαριστεί και να με κάνει ευτυχισμένο. Με τον τρόπο που φυτεύει τα γέρικα δέντρα με τους στιβαρούς κορμούς ή που ορθώνει τα μυώδη σύννεφα, γεμάτα βροντή, στον καθαρό ουρανό. Δεν νιώθω υποχρέωση ν’ απολογηθώ σε κανέναν γι’ αυτό. Η μόνη μου υποχρέωση, αν υπήρχε Θεός, ν’ ανταποδώσω μ’ ευγνωμοσύνη κι ευχαριστία, κάθε πρωί, στη βιασύνη της ζωής μου, ένα χαμόγελο.»

Αυτοί είναι δυο άντρες περήφανοι. Υπήρχαν  αρκετές χιλιάδες άνθρωποι περήφανοι στην χτεσινή εκδήλωση . Άνδρες και Γυναίκες.  Κι εκατοντάδες χιλιάδες  φοβισμένοι και προκατειλημμένοι στα σπίτια τους. Γυναίκες και άντρες…

Με αφορμή έναν  έντονο  τηλεφωνικό διάλογο με μια φοβισμένη και προκατειλημμένη λεσβία , προχθές το βράδυ, γράφεται τούτο το ποστ. 

«Θα έρθεις να πάμε ;»  Τη ρώτησα.

 «Δεν έχω ανάγκη να διαδηλώσω για κάτι. Είμαι ελεύθερη. Δεν έχω να διεκδικήσω κάτι. Και δεν πιστεύω ,πως τα pride προσφέρουν κάτι στους  gay».

«Ωραία. Πάμε να διαδηλώσεις  για την ελευθερία των άλλων . Πάμε να χορέψουμε, τελοσπάντων».

« Μπα. Δεν πάει καλός κόσμος εκεί».

« Τι λες καλέ; Μια χαρά κόσμος πάει! Γελάνε και χορεύουν όλοι. Ο κόσμος, όταν χαμογελάει είναι καλός».

« Δεν εννοούσα αυτό. Εννοώ , ξέρεις … εκεί πάνε κάτι κραγμένες αδερφές  και οι νταλίκες».

 Δεν γράφω τη συνέχεια της κουβέντας , γιατί …ο λόγος μου δεν ήταν τόσο ακαδημαϊκός και δόκιμος. Τουτέστιν έριξα μπινελίκι χοντρό, γιατί δεν έχω  ούτε την υπομονή ούτε την ενσυναίσθηση , να ακούω στα 2014 τέτοιες  μαλακίες, που υπάγονται σαφώς στο φάσμα του ρατσισμού.

Το ουσιώδες ερώτημα αυτού του ποστ είναι πώς θα περάσουμε από την προκατάληψη στην περηφάνια. Από τα στερεότυπα στην αλληλοαποδοχή. Και φυσικά δεν απευθύνεται στους str8 το ερώτημα. Αλλά σε μας τις πλακομούνες και τους πούστηδες, που δεν τολμούμε ούτε για μια μέρα το χρόνο να υπερβούμε τον εαυτούλη,  που οικοδομήσαμε χάριν της γαμοκοινωνίας,  που  μας ευνουχίζει ποικιλοτρόπως καθημερινά…