7 . Η ορατότητα εν όψει του pride..

από το άρθρο 'Συμβίωση' , protagon.gr

Διάβαζα στο protagon.gr. το άρθρο του Στέφανου Καστρινάκη για την επιλογή ενός ζευγαριού αντρών ,που συμβιώνουν εδώ και δέκα χρόνια, να ζουν ‘ανοιχτά’ τη ζωή τους. Ομολογούν πως η πλειονότητα του περιβάλλοντός τους , αν και βρέθηκε σε αμηχανία αρχικά, αποδέχτηκε το gay ζευγάρι δίχως αποκλεισμούς και ρατσιστικές συμπεριφορές.

Σκεφτόμουν μετά την ανάγνωση του άρθρου ,που περιέχει και φωτογραφίες των δυο αντρών στο σπίτι τους , πόσα ζευγάρια , άντρες και γυναίκες έχω δει να ζουν έτσι ‘ανοιχτά’ τα τελευταία χρόνια. Νομίζω όχι πάνω από τρία. Κι όταν λέω ‘ανοιχτά’ , εννοώ , να το γνωρίζουν φίλοι , συγγενείς , γείτονες και το ζευγάρι να λειτουργεί σε όλες τις εκφάνσεις της επαγγελματικής και κοινωνικής καθημερινότητας ελεύθερα , δίχως το old time classic κρυφτούλι.

Γνωρίζω ζευγάρι αντρών, που ζει μαζί για πάνω από μια δεκαετία. Φοβούνται ακόμη και την ανάσα του γείτονα. «Μην μιλάς δυνατά». Κανονικά μιλούσα… Δε φώναζα. Απλά στο λεξιλόγιό μου υπήρχαν  λέξεις όπως «λεσβίες» και «ομοφυλόφιλοι». Λες κι ο γείτονας είναι ηλίθιος και δεν  μπορεί ερμηνεύσει την εικόνα δυο αντρών που έχουν απλωμένα τα ρούχα τους μαζί , γυρίζουν από το μάρκετ κουβαλώντας ψώνια μαζί, φορτώνουν το αμάξι για διακοπές μαζί κι οι γυναίκες εμφανίζονται  τόσο συχνά στην είσοδο του σπιτιού τους , όσο ο ιερέας της ενορίας στο δικό μου.

Δεν κατακρίνω αυτές τις συμπεριφορές. Συνήθως πρόκειται για παιδιά που οι γονείς , οι θείοι , τα ξαδέρφια ,στην επαρχία μόλις τους βλέπουν –μόλις μας βλέπουν- σε γιορτές και οικογενειακές  συναθροίσεις μας απευθύνουν από «ενδιαφέρον» και με κείνο το εύγλωττο χαμόγελο , το ερώτημα: «Εσύ , πότε με το καλό;»Κι εμείς έχουμε έτοιμη μιαν απάντηση καλοδουλεμένη από καιρό : «Δεν παντρεύομαι» ή «Δεν έχει  βρεθεί ο/η κατάλληλος / η ».

Θυμάμαι  ,πόσο δύσκολο ήταν για μία από τις σχέσεις μου, να παραβρίσκεται σε κοινωνικές εκδηλώσεις  ή σε γιορτές με συγγενείς και γνωστούς . Σαν το ψάρι έξω από το νερό ένιωθε. Ενώ σε  γκετοποιημένα  λεσβο-πουστρομάγαζα δεν είχε κανένα θέμα. Το ίδιο άλλωστε έκανα κι εγώ παλιότερα , αν τύχαινε να συναντήσω άτομα από το χώρο εργασίας μου σε κάποια εκδήλωση κι ήμουν με κοπέλα. Τη σύστηνα ως 'φίλη'. Τηρούσα εν ολίγοις την  κοινωνικώς αποδεκτή συμπεριφορά , παρόλο που οι συνάδελφοι γνώριζαν, υποθέτω, πως ψεύδομαι. Κι έτσι όλοι ήμασταν ικανοποιημένοι. Τίποτα δεν τάραζε τα νερά της 'κανονικότητας'...

Αναρωτιέμαι , όταν κάποια στιγμή ψηφιστεί το σύμφωνο συμβίωσης - και θα ψηφιστεί  σε πείσμα όλων των ‘κανονικών’ , διότι είναι ζήτημα ευρωπαϊκής πολιτικής και η χώρα θα αναγκαστεί να εναρμονιστεί- αν εμείς οι ίδιοι θα αποβάλλουμε αυτές τις συμπεριφορές.Κι αν θα αρχίσουμε να συμπεριφερόμαστε , όπως στο pride το επόμενο Σάββατο , που θα δούμε ζευγάρια να περπατούν χέρι-χέρι  χαμογελαστά και να φιλιούνται δίχως φόβο.

Θαρρώ, η ορατότητα θα έπρεπε να υφίσταται  και έξω από το context  των εκδηλώσεων υπερηφάνειας, των οποίων σαφώς και είμαι θιασώτης, διότι υπήρξαν και άνθρωποι που βασανίστηκαν λόγω της σεξουαλικής τους ταυτότητας, ας μην το ξεχνάμε. Είναι δύσκολο. Θέλει και αρετή και τόλμη. Αλλά …από μας  δεν εξαρτάται ; 

 Αν...λέω αν, την επόμενη φορά που η ξαδέρφη από το χωριό, ο συνάδελφος  ή ο γείτονας, μας απηύθυνε το ερώτημα "εσύ, πότε με το καλό", τι θα γινόταν ,αν αρθρώναμε με χαμόγελο  την απάντηση: "Αφού είμαι  gay /λεσβία και το ξέρεις ,γιατί επιμένεις να μου λες μαλακίες; " Θα άλλαζε  άραγε η γνώμη του προς το χειρότερο για μας;