11. Μπάνιο στη θάλασσα με καύσωνα

Κοιτάζοντας τη σεξουαλική μου ταυτότητα διαβάζω : Λεσβία.  Από το δεύτερο δευτερόλεπτο της ζωής μου…γιατί στο πρώτο γλυκοκοίταζα τη νοσοκόμα!  Λεσβία εξ απαλών ονύχων ! Η κοινωνία βέβαια , η οικογένεια , η παρέα, η γειτονιά, το σχολείο ακόμη κι η πρώτη μου  σχέση , φρόντισαν να με εξοπλίσουν με αρκετές ενοχές κι αμφιβολίες για καμια εικοσαετία.

Γι αυτό δοκίμασα  πρώτα με άντρες . Πώς λέμε δοκιμάζω αρακά  ;  Ενώ δεν μ’ αρέσει ούτε  η όψη του; Ενώ είναι ό,τι πιο μπλιαχ  σε  πρασινωπό εδώδιμο; Παρεμπιπτόντως  , ο αρακάς πρέπει να καταγραφεί ως άκρως  str8 τροφή , αλλά αυτό είναι αλλουνού  ποστ ανάλυσις..

Οι άντρες  έως τα 23 μου ήταν μια αποκάλυψη!  Δεν έχουν άδικο ίσως, όσοι λένε πως «πρέπει να δοκιμάζεις , γιατί μπορεί να περνάς  φάση , γιατί μπορεί να λειτούργησε παράδοξα το Οιδιπόδειο»  και λοιπές ανοησιούλες.  Με τους άντρες λοιπόν βοηθήθηκα τα μάλα! Καταρχάς είχα τα ίδια γούστα! Ξελαμπικάρισαν τα μέσα μου, ένα πράμα!  Αποενοχοποιήθηκα στο πιτς φυτίλι  απλώς και μόνο  παρατηρώντας τους. Πώς μιλούν , πώς αντιδρούν σε καταστάσεις.

Ποιος δεν έχει δει επί παραδείγματι  , πώς αντιδρά   ο μέσος  str8 άντρας στη θέα μιας  σέξι τύπισσας με string  στην πλαζ ; Υπάρχει έρευνα του  πανεπιστημίου Princeton, για την αντίδραση του str8 ανδρικού εγκεφάλου σ’ αυτή τη θέα , αλλά , οκ , την έμαθα αργά. Δε βλέπουν κεφάλι λοιπόν οι άντρες μπροστά σε τέτοια θέα: Μουνί , βυζί και κώλο βλέπουν. Αυτά τους ελκύουν εξαρχής. Και δεν τους αδικώ...

Αντίθετα οι str8  γυναίκες πέρα από το θεληματικό πηγούνι και τα μπράτσα  ,προσπαθούν να ερμηνεύσουν και το μυαλό…των ανδρών. Τις προθέσεις. Τις επιθυμίες. Για να μπορέσουν πιθανόν  κατόπιν, να κάνουν ,όσα τους έμαθαν οι μαμάδες τους κι η γαμοκοινωνία με τα πρότυπά της: Τσαχπινιά , επιμελημένη άγνοια,  πουτανιά , ευλάβεια κλπ, κλπ.

Οι gay γυναίκες όμως; Πώς αντιδρούν;  Εδώ είναι το μέγα μπέρδεμα. Η επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά !  Αρχικώς φυσικά  αντιδρούν όπως οι str8 άντρες. Το έχω δει και το έχω βιώσει  , ψέμματα να λέμε τώρα;  Έβλεπα χτες  μια τύπισσα  με τόπλες στην παραλία , με ένα μαύρο στρινγκ  να τονίζει τους σφιχτούς αξιοζήλευτους γλουτούς της , με  τα  καστανά  της μαλλιά  λυτά να φτάνουν κάτω απ’ τους ώμους , με το στήθος  να διακρίνεται από   θρασύτατη ανοδικότητα  αψηφώντας  Νεύτωνες , να βαδίζει αργά προς την αγκαλιά της θάλασσας…

Κι εκεί που άναψα τσιγάρο  απολαμβάνοντας το εν λόγω δημιούργημα του Υψίστου , ακούω τη φωνή ενός str8 άντρα διπλανής παρέας : « Ε, ρε μάγκα μου  , τι μουνάρα είναι αυτή! Να τη βάλεις  κάτω και να την …» . Η λοιπή –σεξιστική κατά τους σκεπτικιστές της πολιτικής ορθότητας-  δήλωση  καλύφτηκε από τα γέλια της συντροφιάς του. « Α, γεια σου!» συμφώνησα φωναχτά και η αντροπαρέα κατάπιε μιλιά και χάχανο κοιτώντας με λοξά . 

Αλλά «μετά»; Σκέφτηκα.  Μετά τι;  Άντε και την έβαλες κάτω και την….Άντε και το φχαριστήθηκε κιόλας. Μετά;  Εδώ σε θέλω επιστήμη! Τι γίνεται αφού το αξιολάτρευτο, προκλητικό κι ηδύποτο μουνάκι , αλωθεί ;  Ε, λοιπόν , αυτό είναι που χαρακτηρίζει τις λεσβίες. Το «μετά». Ενώ στους άντρες δεν υπάρχει , είτε είναι στρ8 είτε gay . Γι αυτό  δεν έχει έρευνα το Princeton , το Harvard, το ΜΙΤ  και τα λοιπά  ευαγή επιστημονικά ιδρύματα.

Οι λεσβίες , θέλω να πω, αποδίδουν μεγάλη σημασία στη γλώσσα και μην πάει ο νους των πονηρών στο γλειφομούνι , σοβαρά μιλάμε τώρα. Η γλώσσα των γυναικών έχει αποτελέσει αντικείμενο διεθνών ερευνών. Στο πώς ρωτούν , πώς εκφράζουν το πάθος τους , πώς βρίζουν. Παράδειγμα : Βλέπεις κάποιον να οδηγεί τρέχοντας  αντίθετα σε μονόδρομο. Η γυναίκα θα πει : «Άι στο καλό σου , Χριστιανέ μου! Δε βλέπεις;» Ο άντρας και πάλι θα εισαγάγει το θρησκευτικό στοιχείο  στο λόγο  αλλά εμπλουτίζοντάς το και με διάφορα ..’γαμήλια’  ρήματα : «Πού  πας, ρε αρχίδι ,γαμώ το ξεσταύρι μου;»

Η λεσβία , όχι πως δεν θα εκφραστεί αξιοποιώντας τον κυρίαρχο ανδροπρεπή γλωσσικό κώδικα,όταν θυμώνει , αλλά όταν ενδιαφέρεται ερωτικά , τον θέλει το Λειβαδίτη και τον Ελύτη της! Γουστάρει και ολίγη από Μονόγραμμα. Πώς αλλιώς; Πώς θα παραστήσει ο ουρανός τα σωθικά μας;

Κονκλούζιον :  Δεν ξαναπάω μόνη μου στη θάλασσα  και  μάλιστα χωρίς βιβλίο γιατί μετά έχω πολλές εσωτερικές αναζητήσεις , όπως μαρτυρούν και οι  670 λέξεις που έγραψα παραπάνω δίχως  ειρμό ,συμπέρασμα κι ουσία.
 …………………………………………………………………………

Eίπα να εγκαινιάσω χωρίς ετικέτες και περαιτέρω σελίδες ένα τόπικ με τίτλο :

«Η νάμπερ one μαλακία που άκουσα από γυναίκα» Νο 1 : Δε διαβάζω γραπτά άλλων, για να μη λερώσω τη σκέψη μου.Νο 2 : Ανάμεσα σε γυναίκες δεν υφίσταται αληθινό σεξ αλλά υποκατάστατο.Και Νο 3 : Θέλω να κάνω σχέση με γυναίκα μέσω email .(Δε διευκρίνισε , αν σκέφτεται γάμο..μέσω facebook).Research Question: Ποια θεωρείτε ως νάμπερ one  εκ των παραπάνω;

10. Savoir vivre της πολιτικής και κοινή νοημοσύνη

Στην  κοινωνία της πληροφορίας η ιδιωτικότητα , το δικαίωμα δηλαδή να κρατάμε κρυφά όσα αποτελούν προσωπική  υπόθεση , εξαρτάται από μας. Δηλαδή από τη νοημοσύνη μας. Στο ποστ αυτό γράφω κάποιες  σκέψεις με αφορμή  ένα γεγονός που υπερπροβλήθηκε τελευταία και την αρθρογραφία που ακολούθησε. 

Ας υποθέσουμε λοιπόν  πως ένας μεσήλικος γεματούλης άντρας σταματά με το πανάκριβο αμάξι του  στην Κωνσταντινουπόλεως , παίρνει έναν νέο καλογυμνασμένο  άντρα από το δρόμο και σε ένα από τα επόμενα στενά , μπαίνουν σε ένα σπίτι . Εκεί  του παίρνει πίπα και μετά καλοδέχεται ,στεκούμενος στα τέσσερα  τις σεξουαλικές ορέξεις του νεοτέρου  κραυγάζοντας μετά από κάθε παλινδρομική κίνηση : «Ναι, ναι , ξέσκισέ με ! Χύσε με, άντρα μου!»  

Ας υποθέσουμε πως η περίπτυξη αυτή τυγχάνει- με κάποιον τρόπο- δημοσιοποίησης στο διαδίκτυο.Ποια θα ήταν η  κοινή αντίδραση στην εικόνα αυτή; Αν εξαιρέσουμε  κλινικές περιπτώσεις επιπέδου  κας Λουκά , νομίζω πως και οι πιο ομοφοβικοί δεν θα εξέφραζαν ιδιαιτέρως δηκτική άποψη. Ή εν πάση περιπτώσει  οι περισσότεροι θα έλεγαν : «Οκ, είναι συναινετικό σεξ μεταξύ ενηλίκων, περί ορέξεως κολοκυθόπιτα και δε μας πέφτει λόγος».Αν όμως ο μεσήλικος κυριούλης ήταν ο επίσκοπος  μιας Μητροπόλεως , θα  άλλαζε κάτι στις αντιδράσεις  ή όχι; Δεν είναι η θέση του μεσήλικου και αυτό που εκπροσωπεί ,καθώς και οι θέσεις που διατυπώνει ο φορέας που εκπροσωπεί,   που θα επηρέαζε τις αντιδράσεις; Διερωτώμαι … 

Ας υποθέσουμε  τώρα πως ένας τριανταπεντάρης άντρας σε διαδικτυακή συνομιλία με  αγνώστους φοιτητές  σε  site ερωτικών συνομιλιών αυτοϊκανοποίεται μπροστά στην κάμερα , μετά πίνει το προϊόν του αυνανισμού του και σε κάποια φάση βάζει κι ένα ζαρζαβατικό στα οπίσθιά του.Ας υποθέσουμε πως η σκηνή αυτή τυγχάνει- με κάποιον τρόπο- δημοσιοποίησης στο διαδίκτυο.Ποια θα ήταν η  κοινή αντίδραση στην εικόνα αυτή; Αν εξαιρέσουμε περιπτώσεις επιπέδου   θείας  Μαρίας, που γνώρισε έναν άντρα , το θείο   Στάθη , νομίζω , πως οι περισσότεροι θα έλεγαν : « Οκ,  όπως τη βρίσκει κανείς».Αν όμως ο νέος άντρας ήταν  υποψήφιος για τη δημαρχία της Αθήνας-όπως κι ο αρχηγός του πριν χρόνια- και μέλος  του κόμματος που θα αναλάβει την εξουσία εν ευθέτω χρόνω, θα άλλαζε κάτι στις αντιδράσεις ή όχι;  Δεν είναι η θέση του νέου άντρα κι αυτό που εκπροσωπεί , που θα επηρέαζε τις αντιδράσεις; Διερωτώμαι…

Φυσικά είναι δικαίωμα του καθενός στο κρεβάτι-και εν γένει σε οποιοδήποτε έπιπλο-να κάνει ό,τι θέλει. Αλίμονο .Στην πολιτική όμως  χρειάζεται νοημοσύνη. Όχι μόνον πολιτική αλλά και κοινή νοημοσύνη. Κοντολογίς όσα κάνει κάποιος στο κρεβάτι του με άλλους ή χωρίς  παρουσία άλλων δε χρειάζεται να βγαίνουν στη φόρα.

 Και , οκ , για να είμαι σαφέστερη : Να είναι κάποιος  πενηντάρης και να μην έχει καταλάβει , πόσο εύκολο είναι να εκτεθεί μέσω των social media και πόσο απόλυτη ψευδαίσθηση αποτελεί το privacy στο facebook, είναι κατανοητό. Αλλά,  όταν είναι 35αρης , δεν  συγχωρείται. Δείχνει πως  είναι , αν όχι αφελής, τουλάχιστον ακατάλληλος για οποιαδήποτε υπεύθυνη θέση.Γιατί  καταρχάς αγνοεί το σύγχρονο συγκείμενο. Γιατί στη χώρα που παίζεται ο Αριστοφάνης δεν υφίσταται savoir vivre , όταν οι πολιτικοί κάνουν μαλακίες. Γιατί , αν δεν είναι σε θέση να προστατέψει τον εαυτό του ενδίδοντας σε προκλήσεις αγνώστων φοιτητών , πώς θα προστατέψει τους αδύναμους ; 

Και υπάρχουν πολλοί αδύναμοι : Λεσβίες και gay άνεργοι,  gay ζευγάρια με παιδιά  μα και άλλοι  με μόρφωση , εργαζόμενοι σκληρά , που έχουν θέσεις ευθύνης και θέλουν , όταν διεκδικούν ίσα δικαιώματα με τους str8 , να είναι  δυνατοί και ευφυείς οι νέοι πολιτικοί. Για να τους υπερασπίζονται. Γι' αυτό τους  ψηφίζουν.. Ένα χωριό είναι η Ελλάδα. Τίποτα δε μένει κρυφό. Οι  δε πολέμιοι της 'κλειδαρότρυπας' δεν χρειάζεται να ασχολούνται με τους θιασώτες της. Αλλά με το πόσο επαρκείς νοητικά είναι οι πρωταγωνιστές τέτοιων περιστατικών.Κι αυτό δεν αφορά μόνο στο σεξ και τις ιδιαίτερες προτιμήσεις  αλλά σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής τους. Κανείς επί παραδείγματι δεν κατηγορεί κάποιον, όταν παίζει play station στο γραφείο του. Αλλά όταν το κάνει ο πρωθυπουργός στο μέγαρο Μαξίμου , υπάρχει μια ειδοποιός διαφορά. Κοινή νοημοσύνη….

9. Divine story

Η  Γιάννα ντύθηκε βιαστικά και βαφόταν για να πάει στη γιορτή . Σκεφτόταν πως  ένιωθε ακόμη  ξένη στην Αθήνα κι  Σάκης ήταν ο μόνος γνωστός . Πατριωτάκι ο Σάκης .«Ο πούστης του χωριού». Ο φανερός ,γιατί οι άλλοι ήταν παντρεμένοι. Βλέπονταν τα καλοκαίρια παλιά αλλά μόλις ήρθε εδώ ,  ήρθαν σ’ επαφή. Τη βοήθησε να βρει σπίτι , να το επιπλώσει  από  ΙΚΕΑ κι  έβγαιναν συχνά για σινεμά ή για καφέ . Δεν είχαν  κοινά πέρα από τη σεξουαλικότητα. Μόνο που εκείνος δεν κρυβόταν. Χαρακτήρας  πολυδιάστατος, με πολλούς φίλους , πολυταξιδεμένος, πολυλογάς. Όλα  large τα είχε ο Σάκης.

 

   Εκείνη συμμαζεμένη. Ολιγομίλητη . Άφηνε μόνο υπονοούμενα. Την επηρέαζε και το κλίμα της Υπηρεσίας . Στην Αστυνομία δεν υπήρχαν περιθώρια για ‘ανοίγματα’. Σκότωνε την πλήξη με  τηλεόραση ,  σερφάρισμα κι ανάγνωση. Πού και πού καμιά έξοδος  με συναδέλφους . Ελληνορθόδοξοι οικογενειάρχες οι περισσότεροι. Μίλαγαν απαξιωτικά για  μετανάστες  και για  ‘πουστάρες’, που κυρίεψαν τα media .Ειδικά μπροστά στο Διοικητή γινόταν διαγωνισμός υβρεολογίας εναντίον ξένων κι ομοφυλόφιλων. Εκείνος επικροτούσε σιωπηλά χαμογελώντας. 

    Αξιόλογες εμπειρίες δεν είχε η Γιάννα .Δυο αδέσποτα φιλιά με μια μεθυσμένη συμμαθήτρια . Στο Λύκειο. Κι ήταν πια είκοσι δύο. Γι αυτό χάρηκε που διορίστηκε Αθήνα. Να δικτυωθεί , να γνωρίσει  κόσμο. Αλλά θες η ατυχία , θες η απειρία της  , εδώ και μήνες δεν της έκατσε κάτι ‘καλό ’. Ήξερε πως υπάρχουν bar για κοπέλες . Διάβαζε σε μπλογκς για  σχέσεις  γυναικών και για το ,πόσο εύκολο είναι ,να ανοίξεις  ορίζοντες , να βιώσεις τον έρωτα χωρίς  ταμπού και όρια, χαμένη στην ανωνυμία της μεγαλούπολης.

    Αυτά στον ψηφιακό κόσμο. Στον αναλογικό , έρεβος βαθύ στο τούνελ. Κάτι φορές συλλάμβανε τον εαυτό της να αναπαράγει το κλισέ: «Πως ίσως δε  γνώρισε τον κατάλληλο». Ακόμη και τη λέξη …’λεσβία’ δε μπορούσε να  προφέρει.  Δεν της  άρεσε κιόλας. Ίσως γιατί την άκουγε ως βρισιά στο χωριό ,στην Υπηρεσία…Προσπάθησε όμως. Έψαξε .Αλλά άκαρπα. Ίσως έφταιγε η ίδια.  Ήταν  τόσο  αδαής και μπερδεμένη…

    Στο ίντερνετ έβρισκε πολλές κοπέλες. Κάποιες  ακούγονταν αδιάφορες. Άλλες αλλόκοτες. Μερικές έδειχναν να ξέρουν τόσο πολλά από σεξ και σχέσεις , μα συχνά, όταν ζητούσε γνωριμία ,  εξαφανίζονταν. Φυσικά δεν έλεγε πως είναι αστυνομικός. Λογίστρια, έλεγε . Οι κοπέλες που έβρισκε ήταν περίπου στην ηλικία της. Εκείνη ήθελε κάτι πιο  έμπειρο. Πιο διάφανο. Έβγαινε διαρκώς από το ιντερνετ  με  γεύση απογοήτευσης.

     Μια νύχτα πήγε στο Γκάζι . Έκανε βόλτες ρίχνοντας κλεφτές ματιές . Έβλεπε πολύ κόσμο μα τίποτα ενδιαφέρον .Ένα μπαράκι, που είχε διαβάσει να χαρακτηρίζεται ως  ‘γυναικείο’, είχε άντρες στη μπάρα. Βάδιζε αργά ρουφώντας μορφές με το βλέμμα . Κοίταζε και το ρολόι της ανυπόμονα σα να περίμενε κάποιον. Κάποια στιγμή  της φάνηκε πως σε μια παρέα  μες στο σκοτάδι  καθόταν ο διοικητής της . Έστρεψε αλλού το βλέμμα κι  έφυγε σκεπτόμενη πως ήταν ανοησία  να πάει  σε τέτοιο μέρος μόνη.

     Μια άλλη  φορά  έκλεισε blind date  με κάποια για  καφέ στο Παγκράτι.  Ωραία γυναίκα  . Μέχρι όμως  η σερβιτόρα να φέρει τον καφέ, η Γιάννα  άκουσε  δεκάδες εμπειρίες της .Σεξ  με κοπέλες απ’  όλα τα  μήκη και πλάτη της Γης . Το λεξιλόγιό της θύμιζε  κάτι τύπους σε νησιά  ,που αφηγούνται  σεξουαλικές επιτυχίες με τουρίστριες. Ή  τους άντρες του χωριού , όταν μιλούσαν για κυνήγι: «Έριξα  μια τουφεκιά κι έπεσαν τρεις !» Ακούγοντάς την,  έπιασε τον εαυτό της να κοιτάζει το ρολόι ανυπόμονα.

    Η ώρα είχε πάει οκτώμισι και το γλεντάκι ήταν για τις εννέα. Είχε να πάρει και τσηζκέικ , που το λάτρευε ο  φίλος της. Με το Σάκη  δε μιλούσε για τα προσωπικά της. Δεν είχε άλλωστε κάτι να κομίσει. Εκείνος μιλούσε αβίαστα για  έρωτες κι εμπειρίες και  πετούσε κάθε τόσο σπόντες αλλά η Γιάννα δεν ανοιγόταν.

    - «Μωρό μου, μμμ! Έφερες εκείνο το θεϊκό τσηζκέικ ;»  Ακολούθησαν φιλιά, αγκαλιές και  χειραψίες με τους καλεσμένους του . Gay οι περισσότεροι.  Στην κουζίνα ενημερώθηκε  για τον νέο του σύντροφο. Τον λάτρευε το Σάκη !  Λάτρευε  την  επιμελώς αφελή πουτανιά του ,το χιούμορ, την καλοσύνη του. Θαύμαζε την ευκολία με την οποία  είχε αποενοχοποιήσει επιλογές . Μακάρι να  ‘χε μια σταλιά απ’ το θράσος του..

- Για πες , είναι ωραίος  ; Τον ρώτησε.

- Θεά , Γιάννα μου, Θεά! Κι όταν φοράει   κοστούμι  , κουκλί σκέτο!

-Και από χαρακτήρα; Ταιριάζετε;

-Ο ένας για τον άλλο, Γιάννα , μωρό  μου. Top εκείνος, bottom εγώ! Θεά , σου λέω! Θα έρθει και θα τον δεις!

Η Γιάννα σε άλλη περίπτωση θα ξεκαρδιζόταν γελώντας , όμως  εκείνη τη στιγμή δεν άκουγε το Σάκη …Έβλεπε κι εκείνη μια Θεά απέναντί της…Μια τύπισσα γύρω στα σαράντα  με μαύρο μαλλί  και  βλέμμα  black and Decker, που της τρυπούσε ανελέητα  εγκέφαλο και  κορμί. Μούδιασε ολόκληρη κι ανατρίχιασε.

- «Ποια είναι η ….» Ψέλισσε βραχνά ...

- « Α, έλα , να στη γνωρίσω. Άντε , κοντεύεις  χρόνο στην Αθήνα ! Είχα αρχίσει να πιστεύω πως είσαι ‘μούντζα’! Η Μαίρη είναι φωτογράφος. Είναι τέλεια!»

Η Γιάννα ακολούθησε το φίλο της προς το μέρος της γοητευτικής γυναίκας σκεπτόμενη πως επιτέλους το γαμημένο σύμπαν συνωμότησε και για κείνη.

     Οι ώρες έτρεχαν κυνηγημένες πάνω σε γρανάζια λειασμένα .Οι καλεσμένοι έτρωγαν , έπιναν , γελούσαν .Η Μαίρη φάνταζε όντως τέλεια για κείνη. Είχαν οι δυο τους  αυτό που αποκαλούν ‘’χημεία’’. Μιλούσαν για μουσική ,ταξίδια ,κινηματογράφο. Όλοι ήταν κεφάτοι . Έπαιξαν «θάρρος κι αλήθεια»  μετά το φαγητό σαν  μικρά παιδιά .

   Η Μαίρη  τράβηξε τη Γιάννα  στην κρεβατοκάμαρα για να της δείξει ένα τατουάζ της στην πλάτη, όταν οι άλλοι άρχισαν να χορεύουν. Εκεί δεν αρθρώθηκε λέξη περί κοινών ενδιαφερόντων. Φιλήθηκαν με πάθος. Απ’ έξω φωνές και μουσικές αλλά μες στο δωμάτιο μόνο δυο βαριές ανάσες κι ένα φιλί. Ένα  φιλί ναρκωτικό... Απ’ αυτά που εκμηδενίζουν την παράπλευρη  ύλη κι ενσαρκώνουν τον πόθο.

    Η Γιάννα   βγήκε  σχεδόν παραπατώντας  για να  πάρει ποτό  και  να  ειδοποιήσει το φίλο της ότι  η κρεβατοκάμαρή  του ήταν ‘ρεζερβέ’, όπως της υπέδειξε η Μαίρη να κάνει.

- «Ναι , μωρό μου , ελεύθερα!» Έμοιαζε  όμως κομμάτι τσαλακωμένος.

- «Τι έχεις;» Τον ρώτησε η Γιάννα.

- «Δεν ήρθε…» είπε θλιμμένα.

- «Η Θεά;»

-«Ναι…είπε θα αργούσε , αλλά πήγε δώδεκα, γαμώτοο …»

- «Έλα , μην στενοχωριέσαι. Θα έρθει».

       

    Γύρισε στο δωμάτιο. Πάγωσε . Η Μαίρη φορούσε μόνο το πουκάμισό της. Χαμογελούσε με αυτοπεποίθηση. Η  Γιάννα κάρφωσε τη ματιά  στο κορμί της γυναίκας απέναντί της. Με δυσκολία κλείδωσε κι ακούμπησε το ποτήρι  στο κομοδίνο. Την πλησίασε αργά τρέμοντας. Οι δυο γυναίκες κόλλησαν η μια στην άλλη. Ένιωσε διεκδικητικά τα δάχτυλα της άλλης να χαϊδεύουν το στήθος της και το στόμα της να ρουφάει διψασμένα  το δικό της…

- ‘’Γιάννα !  Έλα ,  darling , έξω ! Ένα λεπτό να γνωρίσεις κάποιοοον!’’

Η φωνή του  Σάκη ποτέ δεν είχε ακουστεί τόσο εκνευριστική. Η Γιάννα  απολογήθηκε κατσουφιασμένα:

- «Πάω λίγο έξω. Προφανώς ήρθε η ‘Θεά’». Η άλλη χαμογέλασε με κατανόηση. Φτάνοντας στην πόρτα την άκουσε να της προτείνει:

-« Πάμε σπίτι μου ; Το πάρτι έχει τελειώσει άλλωστε». Η Γιάννα έγνεψε καταφατικά και βγήκε. Ο φίλος της γεμάτος χαρά  την περίμενε κρατώντας αγκαζέ έναν καλοντυμένο άντρα που την κοίταζε σιωπηλός με  χαμόγελο .Ο Σάκης καμαρωτός σαν το παγώνι  και εγκάρδιος, όπως πάντα,  είπε:

- «Να σας συστήσω, μωρό μου».

  Η Γιάννα έτεινε το  χέρι  μηχανικά  προς  τη ‘Θεά’ , αν και  οι συστάσεις ήταν περιττές. Γνώριζε  ήδη το διοικητή της..

8. Υπερηφάνεια και προκατάληψη

  

  

 

Χτες γιορτάστηκαν τα 10 χρόνια από το πρώτο gay pride της Αθήνας. Χτες  για πρώτη φορά ο Δήμαρχος της Αθήνας χαιρέτισε την εκδήλωση  της ομοφυλόφιλης Περηφάνιας!  Μία μόνο λέξη : Επιτέλους!  

Οι μέρες πλέουν σε ωκεανούς λέξεων τελευταία , λόγω των υποχρεώσεών μου για τη συγγραφής μιας διατριβής . Αναγκαστικά διανύω πολύ χρόνο μπροστά στον υπολογιστή. Στις μικρές ανάπαυλες  περιπλανιέμαι  σε κείμενα  gay και λεσβιακού ενδιαφέροντος.

Διάβασα κάμποσα κείμενα σε διαδικτυακά περιοδικά και μπλογκς αυτές τις μέρες με αφορμή την εκδήλωση. Ξεχώρισα δυο:Το «πουστιά και περηφάνια» του  Καλοβυρνά στο protagon.gr από το οποίο το απόσπασμα :  « Ο / η γκέι … βασανίζεται από φριχτές ενοχές, συχνά και λόγω θρησκευτικών αναπηριών που του/της έχουν φορτώσει. Κι ύστερα όλοι εμείς … που ζούμε λίγο πολύ ανοιχτά, λίγο πολύ εντάξει με τον προσανατολισμό μας, αλλά παραμένουμε (ψιλο)φοβισμένες/οι να το δείχνουμε σε δημόσιο χώρο, με διάφορα φριχτά στερεότυπα για τους άλλους γκέι· που ακόμα ξεροκαταπίνουμε ακούγοντας ομοφοβικά σχόλια για τον τάδε πούστη, τη δείνα λεσβία· που ακόμα φέρουμε τραύματα από το bullying που τρώγαμε μικροί· που ακόμα νιώθουμε αμήχανα και περιφρονούμε άντρες που είναι πιο θηλυπρεπείς, γυναίκες που είναι πιο αρρενωπές».

  Και το «περηφάνια 2014» , ένα εκπληκτικά τρυφερό και συνάμα δυνατό κείμενο  του Θωμά Ξωμερίτη από το προσωπικό του blog , στο οποίο γράφει :«Λατρεύω τους άντρες. Αν υπήρχε Θεός – λέω - πέρα από τη διαιώνιση, έφτιαξε τους άντρες για να με ευχαριστεί και να με κάνει ευτυχισμένο. Με τον τρόπο που φυτεύει τα γέρικα δέντρα με τους στιβαρούς κορμούς ή που ορθώνει τα μυώδη σύννεφα, γεμάτα βροντή, στον καθαρό ουρανό. Δεν νιώθω υποχρέωση ν’ απολογηθώ σε κανέναν γι’ αυτό. Η μόνη μου υποχρέωση, αν υπήρχε Θεός, ν’ ανταποδώσω μ’ ευγνωμοσύνη κι ευχαριστία, κάθε πρωί, στη βιασύνη της ζωής μου, ένα χαμόγελο.»

Αυτοί είναι δυο άντρες περήφανοι. Υπήρχαν  αρκετές χιλιάδες άνθρωποι περήφανοι στην χτεσινή εκδήλωση . Άνδρες και Γυναίκες.  Κι εκατοντάδες χιλιάδες  φοβισμένοι και προκατειλημμένοι στα σπίτια τους. Γυναίκες και άντρες…

Με αφορμή έναν  έντονο  τηλεφωνικό διάλογο με μια φοβισμένη και προκατειλημμένη λεσβία , προχθές το βράδυ, γράφεται τούτο το ποστ. 

«Θα έρθεις να πάμε ;»  Τη ρώτησα.

 «Δεν έχω ανάγκη να διαδηλώσω για κάτι. Είμαι ελεύθερη. Δεν έχω να διεκδικήσω κάτι. Και δεν πιστεύω ,πως τα pride προσφέρουν κάτι στους  gay».

«Ωραία. Πάμε να διαδηλώσεις  για την ελευθερία των άλλων . Πάμε να χορέψουμε, τελοσπάντων».

« Μπα. Δεν πάει καλός κόσμος εκεί».

« Τι λες καλέ; Μια χαρά κόσμος πάει! Γελάνε και χορεύουν όλοι. Ο κόσμος, όταν χαμογελάει είναι καλός».

« Δεν εννοούσα αυτό. Εννοώ , ξέρεις … εκεί πάνε κάτι κραγμένες αδερφές  και οι νταλίκες».

 Δεν γράφω τη συνέχεια της κουβέντας , γιατί …ο λόγος μου δεν ήταν τόσο ακαδημαϊκός και δόκιμος. Τουτέστιν έριξα μπινελίκι χοντρό, γιατί δεν έχω  ούτε την υπομονή ούτε την ενσυναίσθηση , να ακούω στα 2014 τέτοιες  μαλακίες, που υπάγονται σαφώς στο φάσμα του ρατσισμού.

Το ουσιώδες ερώτημα αυτού του ποστ είναι πώς θα περάσουμε από την προκατάληψη στην περηφάνια. Από τα στερεότυπα στην αλληλοαποδοχή. Και φυσικά δεν απευθύνεται στους str8 το ερώτημα. Αλλά σε μας τις πλακομούνες και τους πούστηδες, που δεν τολμούμε ούτε για μια μέρα το χρόνο να υπερβούμε τον εαυτούλη,  που οικοδομήσαμε χάριν της γαμοκοινωνίας,  που  μας ευνουχίζει ποικιλοτρόπως καθημερινά…

7 . Η ορατότητα εν όψει του pride..

από το άρθρο 'Συμβίωση' , protagon.gr

Διάβαζα στο protagon.gr. το άρθρο του Στέφανου Καστρινάκη για την επιλογή ενός ζευγαριού αντρών ,που συμβιώνουν εδώ και δέκα χρόνια, να ζουν ‘ανοιχτά’ τη ζωή τους. Ομολογούν πως η πλειονότητα του περιβάλλοντός τους , αν και βρέθηκε σε αμηχανία αρχικά, αποδέχτηκε το gay ζευγάρι δίχως αποκλεισμούς και ρατσιστικές συμπεριφορές.

Σκεφτόμουν μετά την ανάγνωση του άρθρου ,που περιέχει και φωτογραφίες των δυο αντρών στο σπίτι τους , πόσα ζευγάρια , άντρες και γυναίκες έχω δει να ζουν έτσι ‘ανοιχτά’ τα τελευταία χρόνια. Νομίζω όχι πάνω από τρία. Κι όταν λέω ‘ανοιχτά’ , εννοώ , να το γνωρίζουν φίλοι , συγγενείς , γείτονες και το ζευγάρι να λειτουργεί σε όλες τις εκφάνσεις της επαγγελματικής και κοινωνικής καθημερινότητας ελεύθερα , δίχως το old time classic κρυφτούλι.

Γνωρίζω ζευγάρι αντρών, που ζει μαζί για πάνω από μια δεκαετία. Φοβούνται ακόμη και την ανάσα του γείτονα. «Μην μιλάς δυνατά». Κανονικά μιλούσα… Δε φώναζα. Απλά στο λεξιλόγιό μου υπήρχαν  λέξεις όπως «λεσβίες» και «ομοφυλόφιλοι». Λες κι ο γείτονας είναι ηλίθιος και δεν  μπορεί ερμηνεύσει την εικόνα δυο αντρών που έχουν απλωμένα τα ρούχα τους μαζί , γυρίζουν από το μάρκετ κουβαλώντας ψώνια μαζί, φορτώνουν το αμάξι για διακοπές μαζί κι οι γυναίκες εμφανίζονται  τόσο συχνά στην είσοδο του σπιτιού τους , όσο ο ιερέας της ενορίας στο δικό μου.

Δεν κατακρίνω αυτές τις συμπεριφορές. Συνήθως πρόκειται για παιδιά που οι γονείς , οι θείοι , τα ξαδέρφια ,στην επαρχία μόλις τους βλέπουν –μόλις μας βλέπουν- σε γιορτές και οικογενειακές  συναθροίσεις μας απευθύνουν από «ενδιαφέρον» και με κείνο το εύγλωττο χαμόγελο , το ερώτημα: «Εσύ , πότε με το καλό;»Κι εμείς έχουμε έτοιμη μιαν απάντηση καλοδουλεμένη από καιρό : «Δεν παντρεύομαι» ή «Δεν έχει  βρεθεί ο/η κατάλληλος / η ».

Θυμάμαι  ,πόσο δύσκολο ήταν για μία από τις σχέσεις μου, να παραβρίσκεται σε κοινωνικές εκδηλώσεις  ή σε γιορτές με συγγενείς και γνωστούς . Σαν το ψάρι έξω από το νερό ένιωθε. Ενώ σε  γκετοποιημένα  λεσβο-πουστρομάγαζα δεν είχε κανένα θέμα. Το ίδιο άλλωστε έκανα κι εγώ παλιότερα , αν τύχαινε να συναντήσω άτομα από το χώρο εργασίας μου σε κάποια εκδήλωση κι ήμουν με κοπέλα. Τη σύστηνα ως 'φίλη'. Τηρούσα εν ολίγοις την  κοινωνικώς αποδεκτή συμπεριφορά , παρόλο που οι συνάδελφοι γνώριζαν, υποθέτω, πως ψεύδομαι. Κι έτσι όλοι ήμασταν ικανοποιημένοι. Τίποτα δεν τάραζε τα νερά της 'κανονικότητας'...

Αναρωτιέμαι , όταν κάποια στιγμή ψηφιστεί το σύμφωνο συμβίωσης - και θα ψηφιστεί  σε πείσμα όλων των ‘κανονικών’ , διότι είναι ζήτημα ευρωπαϊκής πολιτικής και η χώρα θα αναγκαστεί να εναρμονιστεί- αν εμείς οι ίδιοι θα αποβάλλουμε αυτές τις συμπεριφορές.Κι αν θα αρχίσουμε να συμπεριφερόμαστε , όπως στο pride το επόμενο Σάββατο , που θα δούμε ζευγάρια να περπατούν χέρι-χέρι  χαμογελαστά και να φιλιούνται δίχως φόβο.

Θαρρώ, η ορατότητα θα έπρεπε να υφίσταται  και έξω από το context  των εκδηλώσεων υπερηφάνειας, των οποίων σαφώς και είμαι θιασώτης, διότι υπήρξαν και άνθρωποι που βασανίστηκαν λόγω της σεξουαλικής τους ταυτότητας, ας μην το ξεχνάμε. Είναι δύσκολο. Θέλει και αρετή και τόλμη. Αλλά …από μας  δεν εξαρτάται ; 

 Αν...λέω αν, την επόμενη φορά που η ξαδέρφη από το χωριό, ο συνάδελφος  ή ο γείτονας, μας απηύθυνε το ερώτημα "εσύ, πότε με το καλό", τι θα γινόταν ,αν αρθρώναμε με χαμόγελο  την απάντηση: "Αφού είμαι  gay /λεσβία και το ξέρεις ,γιατί επιμένεις να μου λες μαλακίες; " Θα άλλαζε  άραγε η γνώμη του προς το χειρότερο για μας;

6 .Περήφανη Κύπρος!

Χαμογελαστοί άνθρωποι περπατούν περήφανοι σε μια μικρή χώρα που ,μέχρι πριν 15 χρόνια περίπου,η ομοφυλοφιλια διωκόταν ποινικά. Είμαι σίγουρη πως κάπου ανάμεσά τους θα βρίσκονταν κάποιοι ξεχωριστοί Κύπριοι που γνώρισα.
Σάββατο 31 Μαϊου Λευκωσία: Το πρώτο gay pride! Χιλιάδες λεσβίες , gay, και όχι μόνο,παρέλασαν περήφανοι στους δρόμους της Λευκωσίας.  ΜΠΡΑΒΟ, παιδιά !
Μπράβο και στα κυπριακά κόμματα που έστειλαν βουλευτές. Μπράβο στον πρώην πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας Γιώργο Βασιλείου , που παρέστη. Μπράβο στην Άννα Βίσση , για τα λόγια της και την παρουσία της.
Να δούμε , πότε κάποιοι δικοί μας "προοδευτικοί" πολιτικοί θα ακολουθήσουν το παράδειγμα των Κύπριων βουλευτών.