Το καλοκαίρι ξεκίνησε όμορφα!
Ανακάλυψα και μια παραλιούλα απόμακρη, ιδανική για βουτιές .Το παράξενο τις
προάλλες ήταν πως, ψάχνοντας για τα μπανιερά μου, βρήκα ένα κόκκινο μαγιό, ενώ
τα δικά μου είναι πάντα μαύρα… «Μέγας είσαι κύριε και θαυμαστά τα έργα σου!»,
μονολόγησα.
Μετά θυμήθηκα πως
πέρσι στο σώσμα του θέρους , είχα μιαν απρογραμμάτιστη επίσκεψη. Είχε έρθει για
Σαββατοκύριακο, να ξεχαστεί και να την παρηγορήσω, γιατί μόλις είχε χωρίσει. Αλήθεια
,γιατί χωρίζουν οι άνθρωποι μετά από διακοπές; Τέλος πάντων, ήμουν κι εγώ πεσμένη κι η παρέα θα μου έκανε καλό. Όντως
, περάσαμε ωραία. Έκτοτε ψιλοχαθήκαμε. Είναι η δουλειά της ,είναι κι η
απόσταση..
Τηλεφώνησα: «Έχω το
μπικινάκι σου. Ιδού η πρόφαση για ολιγοήμερες διακοπές. Πότε θα έρθεις;». Η απάντηση
κοφτή, με εμφανή ένταση: «Τα ξαναέφτιαξα με την Α. Δεν θέλω να καταλάβει κάτι ».
Έμεινα για λίγο αμίλητη. Να λοιπόν , γιατί η επαφή μας περιορίστηκε στα «χρόνια
πολλά» τα Χριστούγεννα και το Πάσχα.
«Τι να καταλάβει; Τι εννοείς», ψέλισσα σαν αφελής. Σιωπή για λίγα
δεύτερα κι ύστερα χείμαρρος: «Δεν είπα πως είχα έρθει κι αν το μάθει τώρα, θα
της φανεί περίεργο, που δεν το ανέφερα, θα υποψιαστεί πως κάτι έγινε μεταξύ μας,
θα αρχίσει τις ερωτήσεις και θα γίνουμε χάλια, γι’ αυτό , άστο. Αν βρεθούμε, μην
της πεις πως ήρθα σπίτι σου πέρσι τον Αύγουστο. Και το μαγιό, πέτα το καλύτερα.Μου υπόσχεσαι ;» Και στο τέλος μου πέταξε κι ένα «Σε σκεφτόμουν, ξέρεις».
Γέλασα,
διαβεβαίωσα πως θα πετάξω το μαγιό κι ευχήθηκα καλό καλοκαίρι.
Λεσβίες… Μα, πότε
θα εξελιχθούμε σ’ αυτόν τον τομέα;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου