98. λεσβίες σε κατάθλιψη

Γράφω για ένα θέμα ψιλοταμπού. Για να προσεγγίσει κανείς την κατάθλιψη είτε ως κλινική πάθηση είτε ως παροδικό φαινόμενο,  απαιτεί γνώσεις κι εγώ δεν έχω. Δεν είμαι ψυχολόγος ούτε την παριστάνω. Δεν σκοπεύω λοιπόν να κάνω κόπυ πέιστ ορολογίες, παπαρολογίες και συμπεράσματα ερευνών. Θα γράψω για την κατάθλιψη , διαγνωσμένη από ειδικούς , όπως τη βίωσα από λεσβίες που γνώρισα και ξέρω καλά.  

Έξι  γυναίκες.  Η Άννα , η Χρύσα, η Μαρία, η Κωνσταντίνα, η Γεωργία. Με δύο από αυτές είχα σχέση. Η κατάθλιψή τους ήταν κι η αιτία που δυσλειτουργούσα μαζί τους. Δεν μιλούσαν και γω νευρίαζα και φερόμουν άσχημα. Νόμιζα με απέρριπταν. Οι άλλες ήταν κοπέλες , που κάναμε παρέα και μιλούσαμε. Η έκτη είμαι εγώ…Πίστευα , παλιά πως οι κοπέλες εκείνες ήταν εκ φύσεως έτσι. Αδύναμες , υποτονικές , αργές, χωρίς όρεξη για ζωή …θεωρούσα πως είναι κατά φαντασίαν ασθενείς. Θυμάμαι μέσα μου τις αποκαλούσα «λούζερς» γιατί δεν διεκδικούσαν πράγματα. Γεννημένες ηττημένες, έλεγα. Μέχρι , που λούζερ έγινα εγώ…

Ήμουν πάντα εκ φύσεως αισιόδοξη. Ούτε υπαρξιακά είχα ούτε συμπλέγματα. Γούσταρα την πάρτη μου. Φιλόδοξη, δραστήρια, διεκδικητική. Εξόχως επικοινωνιακή και με χιούμορ, που αρέσει στις παρέες . Έτσι με ξέρει ο κόσμος. Είχα σχέση; Ωραία! Δεν είχα σχέση; Ακόμη πιο ωραία ,έλεγα,  γιατί θα κάνω διάλειμμα με ξεπέτες. Πώς ήταν η Ξαβιέρα Χολλάντερ , η ευτυχισμένη πόρνη; Ε, κάπως έτσι ήμουν. Η ευτυχής καραλεσβιάρα! Δεν χρειάστηκαν παρά 4 απανωτά γεγονότα . Κι έγινα αυτό που χλεύαζα. Αυτό που πίστευα ,πως δεν θα με άγγιζε ποτέ…

Στην αρχή δεν το κατάλαβα. Πρώτα ήρθαν τα νεύρα. Μετά άρχισαν να πέφτουν οι ρυθμοί . Να απομονώνομαι. Έκοψα επαφές με όλους. Αρρώσταινα με το παραμικρό. Ένιωθα διαρκώς κουρασμένη , εγώ που ήμουν σκυλί μαύρο . Έχασα την όρεξή μου για σεξ και το κυνήγι ερωτικής συντροφιάς , που και για τα δύο πετούσα τη σκούφια μου άλλοτε. Ώσπου «έπεσα»… κι η ζωή απλά κυλούσε γύρω κι εγώ δεν είχα δύναμη ούτε καν να την παρακολουθήσω.

Κι ύστερα από μήνες ήρθε ένα σοκ. Δυνατό. Μια οδυνηρή απώλεια, που με συντάραξε …με έφερε όμως ξανά πίσω. Με έκανε να δω , ποια είμαι , τι θέλω, τι αγαπώ, πόσα πράγματα , για τα οποία αφιέρωσα χρόνια δεν ήταν παρά κούφια κατασκευάσματα . Πήρα άδεια από τη δουλειά για τρεις μήνες. Παράτησα την έρευνα και το διάβασμα. Άρχισα να μιλώ με ειδικό. Άρχισα να μιλώ με φίλους, που είχα χάσει. Έκανα νέους φίλους. Άρχισα να ακούω ξανά μουσική, να κάνω μικρά βήματα απολαμβάνοντας την καθημερινότητα.

Σήμερα , βλέπω τις κοπέλες εκείνες που θεωρούσα λούζερς, σαν δικά μου πρόσωπα , παρόλο που έχω να τις δω καιρό. Σήμερα καταλαβαίνω. Έχω καταλήξει πως οι βασικές αιτίες πέρα από τυχαία περιστατικά ή τις οικονομικές συνθήκες , που οδηγούν στην κατάθλιψη , είναι τρεις: Η δυσλειτουργική οικογένεια, η έλλειψη αληθινών φίλων και η έλλειψη συντρόφου ή η έλλειψη επικοινωνίας με την υπάρχουσα σύντροφο. Μα, θα πει κανείς, αυτά ισχύουν και για  straight γυναίκες , τι «λεσβίες σε κατάθλιψη» μας τσαμπουνάς;

Ναι, ισχύουν και για straight γυναίκες. Το να είσαι όμως λεσβία , κάνει τα συναισθήματα εντονότερα. Οι φίλες μου , οι straight,  δεν θα νιώσουν ποτέ τη μοναξιά και την ανασφάλεια , όπως τη βιώνει μια λεσβία. Δεν θα βιώσουν ποτέ πόσο έντονη είναι η αίσθηση περιορισμένων επιλογών στην ερωτική ζωή . Δεν θα χρειαστεί ποτέ να σιωπήσουν ή να πουν ψέματα στην ερώτηση «γιατι δεν παντρεύτηκες» ούτε θα κουβαλάνε για μια ζωή την απόρριψη της οικογένειας δίχως να έχουν διαπράξει κακό. Ούτε θα αναρωτηθούν ποτέ , αν μπορούν να εμπιστευτούν σε κάποιον, το ποιες είναι. Χρόνια ολόκληρα άκουγα να εξιστορούν αβίαστα τα γκομενικά τους και μου πήρε αιώνες , για να μιλώ για τα δικά μου.

Άλλη μια αιτία της κατάθλιψης  είναι , νομίζω, επειδή οι περισσότερες λεσβίες είμαστε μονογαμικές. Δεν είναι κακό αυτό, απλά γι’ αυτό βιώνουμε την απώλεια της συντρόφου μας πιο έντονα .Την πρώην την κουβαλάμε μέσα μας και στην επόμενη σχέση. Προσπερνάμε δηλαδή χωρίς να ξεπερνάμε πρώτα. Στους gay που γνωρίζω δεν ισχύει αυτό. Έχουν πιο «ανοιχτές» σχέσεις οι περισσότεροι. Χωρίζουν; Απλά πάνε και γαμιούνται με τον επόμενο οι χριστιανοί , δεν πέφτουν στα πατώματα.  Ούτε την πληρώνει ο επόμενος με απωθημένα που κουβαλούν.Οι άντρες δεν παύουν να είναι άντρες κι οι γυναίκες δεν παύουν να είναι γυναίκες..

Έναυσμα  για το ποστ , μού έδωσε αναγνώστρια που ζήτησε να της συστήσω ψυχολόγο ειδικό σε ΛΟΑΤ άτομα. Της σύστησα κάποιον αλλά όταν ρώτησα , γιατι πιστεύει πως χρειάζεται ψυχολόγο, μου έγραψε πως  «χρειάζεται μια επικοινωνία ώστε να μοιραστεί κάποιες σκέψεις και όχι τόσο τραύματα διότι στην παρούσα στιγμή κάποιο φίλο ή φίλη δεν έχει, που να μπορεί να επικοινωνεί και να μοιράζεται κοινές σκέψεις ή βιώματα».

Δεν επιχείρησα να δώσω απαντήσεις  με το ποστ . Ήθελα όμως να μιλήσω γι’ αυτό. Θα ήμουν  ευτυχής , αν κάποιες αναγνώστριες σχολιάσουν.