Παρασκευή 20 Μαρτίου 2015

72. αύριο μπαίνει η άνοιξη..



Σιχάθηκα να διαβάζω τοποθετήσεις για το bullying και τη θυματοποίηση ευαίσθητων και διαφορετικών ανθρώπων. Βιώνω επί μήνες την απώλεια ενός νέου,  ευαίσθητου ανθρώπου. Η ανθρώπινη απώλεια απαιτεί σεβασμό , γι αυτό ας σιωπήσουν οι ξερόλες των social media κι ας μάθουν να λένε το σωστό πριν γίνει το κακό.

Γράφω τούτες τις γραμμές γιατί ένα πρόσφατο περιστατικό με προβλημάτισε κι έδωσε αφορμή να διαγράψω κάποιους , που θεωρούσα φίλους. Άλλη μια απώλεια; Η αλήθεια είναι πως είχα καιρό να τους δω. Η κρίση άλλαξε πολλούς ανθρώπους. Ή έδειξε το πραγματικό τους πρόσωπο. Μια κοινή φίλη έχει ανάγκη. Πήγα να τους μιλήσω , γιατί ξέρω πως έχουν δυνατότητες. Δεν με άφησαν καν να αποσώσω το λόγο μου. Δεν μπορούσαν , λέει , γιατί έχουν άλλες προτεραιότητες .Είχαν να καμαρώσουν και για ένα επίτευγμα.

Να καμαρώσουν για το «άριστα» που πήρε ο γιος τους στην εργασία για το ρατσισμό.
 Σε λίγο άκουσα να τον ρωτάνε «τι φρούτο είναι ο φίλος του, που δεν μοιάζει και πολύ φανατικός άντρας και γιατί είναι τόσο κολλητοί τώρα τελευταία».

Τα δεκαεξάχρονα  στα γραπτά τους παπαγαλίζουν λέξεις -κλειδιά  όπως «ανοχή , προκατάληψη, στερεότυπα, σοβινισμός» και φράσεις  όπως « αποδοχή της ετερότητας» ,«κακά πρότυπα μίμησης».Το φάρμακο φυσικά για όλα είναι «η εκπαίδευση που συμβάλλει στην καλλιέργεια της κριτικής σκέψης» και μπλα μπλα…Έτσι τους συμβουλεύουν οι φροντιστηριάδες να γράφουν.

Για το ρατσισμό της ελληνικής οικογένειας εναντίον των ομοφυλόφιλων, ποιο είναι το φάρμακο άραγε; Ποιο είναι το φάρμακο απέναντι στο όνειδος , του να σε βάζουν δικοί σου άνθρωποι να μισείς ή να φοβάσαι το διαφορετικό; Ποιο είναι το φάρμακο απέναντι στην απάθεια των γονιών τους  , επειδή έχουν άλλες προτεραιότητες;

Φυσικά ,οι ίδιοι άνθρωποι , οι γονείς αυτών των δεκαεξάχρονων , το είδα με τα μάτια μου, στο facebοok εκφράζουν τη θλίψη τους για την απώλεια νέων , ευαίσθητων ανθρώπων…

Δεν ξέρω , αν κάποιοι έχουν πάθει εγκεφαλική βλάβη . Δεν μπορώ να δώσω απαντήσεις. Κοιτάζω μπροστά . Βλέπω γύρω μου και χαμογελαστούς ανθρώπους. Κι οι μέρες δείχνουν να ομορφαίνουν .
Αύριο μπαίνει η άνοιξη..

5 σχόλια:

ball and chain είπε...

Το φαρμακο ειναι η αγαπη.
Κ ενα τραγουδι με αγαπη αφιερωμενο στο blog
Την ώρα που κοιμάσαι τ' απογεύματα
θα σηκωθώ να φύγω πριν ξυπνήσεις
την ώρα που θα μπαίνουν στο ραδιόφωνο
του Ερυθρού Σταυρού οι αναζητήσεις.

Κι όσο κι αν πονώ
όπως θα μπαίνει η άνοιξη
εγώ - δεν θα γυρίσω να κοιτάξω
κι έτσι ξαφνικά
όπως θα μπαίνει η άνοιξη
μια και καλή θα σε ξεγράψω.

Την ώρα που κοιμάσαι τ' απογεύματα
μ' αρέσει που θα βγω με τ' άρωμα σου
την ώρα που θα παίζει στο διάδρομο
του δειλινού το φως με τα κλειδιά σου.
https://youtu.be/kBxzWSvyp44
Την καλημερα μου.

Unknown είπε...

Η αγάπη..

Μιλούσα κι εγώ γι ' αυτή αλλά μου ήταν άγνωστη. Όπως όταν μιλάνε για κατοχή μερικοί σήμερα αλλά φυσικά κανείς μας δεν έχει ιδέα.
Η αγάπη, ναι, η αγάπη είναι το φάρμακο. Αλλά αυτό που κατάλαβα τους τελευταίους μήνες είναι πως η αγάπη είναι αληθινή όταν θέλεις το καλό και την χαρά του άλλου κι ας μην είσαι κομμάτι της ζωής του. Κι ας πονάει αυτό..
Σ' ευχαριστώ για το σχόλιο και το υπέροχο τραγούδι.

Movie Lover είπε...

Όντως υπάρχει λογοδιάρροια τις τελευταίες μέρες, κι από τα πιο άκυρα στόματα. Όσοι ξέρουμε στην πράξη τι είναι η έλλειψη ανοχής... απλά δεν έχουμε λόγια. Υπάρχουν δε και εκείνοι που απλώς αλλάζουν κανάλι. (Με προεξάρχουσα τη μητέρα μου, που φοβάται ο,τι της θυμίζει πως έχει λεσβία κόρη). Κούφιο πένθος.

Unknown είπε...

Movie Lover,
Έχουμε ακόμη να μάθουμε πολλά ως κοινωνία και ως άτομα.
Είναι βασικό να ξέρουμε πότε να μιλάμε και πότε να σιωπούμε.

Movie Lover είπε...

''Και ως άτομα.''