73. Lesbian pie

«Η πίτα θέλει υπομονή και το μουνί κυνήγι». Δεν είναι ακριβώς έτσι η λαϊκή ρήση , αλλά όποια πέτυχε μετά κόπου και βασάνων σε μουνί και πίτα , κατανοεί . Βασικά και το γλυκάδι θέλει την υπομονή του αλλά η πίτα γυρεύει κατιτίς παραπάνω για να πεις, πέτυχε. Όχι απλά γιατί διαφέρει σε υφή , άρωμα και γεύση. Αλλά γιατί συνδέεται με την εαρινή γη κι αισθήσεις που έχουν να κάνουν με τέχνες , που είναι κλάσεις ανώτερες και του πλέον θεάρεστου υπερμουνιού.

Όχι, δεν τα συνδέω εγώ η τζιβιτζιλού έτσι τα πράγματα. Μόνα τους έδεσαν απ’ τη στιγμή που η γιαγιά Ελένη μιλούσε για «υπομουνή» κι «υπομουνή» ως βασικό στοιχείο παρασκευής της παραδοσιακής χορτόπιτας το μεσημεράκι και μ’ έκανε να ξεκαρδίζομαι.

 -«Ξέρς γιατί του λαδώνουμι; Για να μην πετσιάσ’ το ζμαράκ. Να μειν’ μαλακό ,όσου να τ’ ανοίξουμι», διευκρίνιζε με στόμφο πλάθοντας επιδέξια τα ζυμαρένια μπαλάκια.

-«Να τα σκεπάσουμε με μεμβράνη», της πρότεινα.

-«Όχ!  Πιταμένα λεφτά. Του λαδάκ’ τα κρατάει πιο μαλακά». 

Άνοιγε τα φύλλα δίνοντάς μου συμβουλές, ενώ έτριβα ανοιξιάτικα χόρτα και μυρωδικά προσέχοντας την τεχνική της. Δοκίμασα να κάνω δυο τρία κι όσο μου έβγαιναν ολόστραβα, τόσο εκείνη ενθάρρυνε κι επιβράβευε.

-«Βγαλ’ του δαχτυλίδ’ , θα τρυπήσ’ του φύλλου. Έτσ’, μπράβου. Μην λυπάσι τ’ αλεύρ’. Απαλά. Θα μαθς. Έτσ’ μάθαμι κι μεις. Έτσ’ , μπράβου!»

Πήγα να τη φωτογραφίσω και γελούσε σαν την παιδούλα κάνοντας ντροπές.

-«Έτσ’ αχτένιστ’ σαν τ’ χαζιά θα μι βγάλς; Ασι μι τώρα, κουρίτσι μ’».

Και συνέχιζε σβέλτη να ανοίγει φύλλα εξιστορώντας περιστατικά της εφηβείας της.

Είναι μια διαδικασία που απολαμβάνω. Νοσταλγική , γήινη, ζεστή και μυρωδάτη. Όταν έχω χρόνο, επιστρατεύω τη γιαγιά Ελένη ιχνογραφώντας ένα φλας μπακ  εικόνων της εποχής που ζούσε η μάνα μου, που μιλούσε την ίδια πανέμορφη γλώσσα. Σίγουρα θα μάθω κάποτε να ανοίγω φύλλα, αξιοποιώντας την υπομονή περισσότερο από την αδημονία και το κυνήγι .

 Άραγε το ανηθικο δίδαγμα του ποστ είναι πως πρέπει με κυνήγι κι υπομονή να βρω μια λεσβία γλυκομούνα, που να ξέρει κι από πίτες;