70. δεν εορτάζομεν

Δεν είναι γιορτή σήμερα.

Ούτε ευκαιρία για μπαράκια και ταβέρνες.

Μην την αφήσουμε έκθετη στην εμπορευματοποίηση ,

σαν άλλες ημέρες μνήμης

που τις «διεθνοποίησαν» και τις «εορτοποίησαν» για να τις απαξιώσουν.

Που μας έμαθαν να σκορπάμε λουλούδια κι ευχές .

Μέρα διεκδικήσεων και διαμαρτυρίας είναι.

Μέρα που αναλογιζόμαστε, υψώνουμε γροθιά και φωνή ενάντια:

-στην έμφυλη βία και το πέπλο σιωπής

-στους 4.500 βιασμούς, που γίνονται ετησίως στην Ελλάδα και δε φτάνουν παρά κάποιες εκατοντάδες στη δικαιοσύνη

-στην ενδο-οικογενειακή κακοποίηση από το σύζυγο , τον πατέρα, τον αδερφό.

-στον ακρωτηριασμό εκατομμυρίων κοριτσιών με κλειτοριδεκτομή, για να μη νιώθουν απόλαυση και να αφοσιώνονται στην ανατροφή  παιδιών και ικανοποίηση των αντρών τους

-στη βαρβαρότητα εναντίον χιλιάδων κοριτσιών που η πορνεία ροκανίζει τα κορμιά τους στην ηθική χριστιανική κοινωνία μας

-στη διαπόμπευση και ευτελισμό των οροθετικών γυναικών

-στην εκμετάλλευση χιλιάδων ανασφάλιστων μεταναστριών

-στην εγκατάλειψη των άγαμων μητέρων

-στον αποκλεισμό των γυναικών από τα κέντρα λήψης αποφάσεων

-στην αορατότητα των λεσβιακών οικογενειών

-στις διακρίσεις ,το στιγματισμό και τη βία εναντίον των γυναικών παντού στην υφήλιο, που είχαν την τύχη να γεννηθούν λεσβίες..

Φοβάμαι μην ξεχάσω κάτι ,

μα όσα κι αν πω , 

πώς να χωρέσει μια σελίδα ,

μια μέρα ,

τόσους αιώνες βίας , σιωπής κι αδικίας..