107. καλοκαίρι, όσο μπορούμε

Ας γευτούμε το καλοκαίρι όσο μπορούμε, όσο κρατάει. Οι μέρες έχουν διαύγεια για όσους θέλουν να βλέπουν . Γεννούν έρωτα κι ελπίδα για κάποιους. Θλίψη για άλλους.  Οι μέρες έχουν κι έναν κόμπο στο λαιμό , γι’ αυτούς που αφέθηκαν να περιπλανηθούν στο ρεσιτάλ συναισθημάτων των περασμένων ημερών. Προσδοκίες κι απογοητεύσεις , ψυχικές ανατάσεις κι ανώμαλες προσγειώσεις , θριαμβολογίες κι οργή,  βεβαιότητες κι απορίες.

Ιούλιος. Γύρισα μεσημέρι απ’ τη θάλασσα χορτασμένη από ήλιο κι αρμύρα  . Ζέστη. Ιδρώτας .Στο κατώφλι ακούω μια γνώριμη φωνή . Μου δίνει δυο ματσάκια ρίγανη , που μάζεψε απ’ το βουνό . Μιλάμε για τη θάλασσα. Ηλιοκαμένος κι εκείνος. Χαμογελάμε. Τις τελευταίες μέρες δε μιλάμε πολύ. Χαμογελάμε όμως. Καταλαβαινόμαστε.

Όλα θα πάνε καλά,  έγραψα προ ημερών και το πιστεύω. Όχι, πως δεν θα έρθουν μέρες δύσκολες. Το αντίθετο. Τα πάνω κάτω θα έρθουν. Καπεταναίοι θα αλλάξουν , κάποιοι αρουραίοι θα εγκαταλείψουν το καράβι , άλλοι αρουραίοι θα γραπωθούν πάνω του κι οι επιβάτες θα κοιτάν δεξιά-αριστερά για σωτηρία, δίχως να επιχειρούν να πάρουν το πλεούμενο στα χέρια τους. Έτσι έμαθαν να πορεύονται.  Προσμένοντας θαύματα…

 Πολλά θα αλλάξουν. Αλλά παρανοήσεις , μύθοι και σκιές θα διαλυθούν.

Ήταν καιρός.

Η χειραφέτηση κι η ελευθερία είναι ζητούμενο, όταν είσαι παιδί. Οραματίζεσαι , παλεύεις, συνθηματολογείς, πιστεύεις. Κι όταν έρθει η ρημάδα η ενηλικίωση , αναρωτιέσαι , γιατί δεν στο ‘παν , πόσο οδυνηρή  μπορεί να είναι. Αλλά έτσι είναι και είτε το δέχεσαι και προχωράς δημιουργώντας , είτε πλάθεις παραμύθια βαδίζοντας στα σύννεφα.

«Οι ρίζες μας είναι βαθιές, το χώμα δικό μας. Κόβω, κόβεις, κόβουμε, κόβετε, κόβουν τα κλαδιά μας, τον κορμό μας. Μα το χώμα ξαναφουσκώνει.  Μια φωνή ξαναβγαίνει και φωνάζει, «εδώ είμαι». Ο δράκος είναι εκεί, και θα 'ναι κι αύριο και μεθαύριο με το στόμα ανοιχτό. Ξερογλείφεται, τον βλέπετε; Είδε, πως σκότωσαν την παρέα του Καραγκιόζη και περιμένει να τους φάει. Όμως δε θα τους φάει! Κι ούτε τους σκότωσαν.

Αν δεν με πιστεύετε, βάλτε το αυτί σας στο χώμα και ακούστε. Η γη χτυπάει με ογδόντα σφυγμούς ωραίους σαν από παλιό τύμπανο... Κάτι γίνεται! Κάτι γίνεται!»

                                                        (από το θεατρικό «το μεγάλο μας τσίρκο»)

The show must go on
I'll face it with a grin
I'm never giving in
On - with the show
I'll top the bill, I'll overkill
I have to find the will to carry on
On with the show
The show must go on..

Ας γευτούμε το καλοκαιράκι   , όσο μπορούμε , όσο κρατάει.