2. Λεσβίες στην Ελλάδα και …«Crisis as opportunity;»

Οι 2 προηγούμενες δεκαετίες  με  όλα τα συμπαρομαρτούντα της γκλαμουριάς και υπερκατανάλωσης έφεραν κι ένα καλό για τις  ελληνίδες λεσβίες : Πολλές γυναίκες  είχαν τη δυνατότητα βρίσκοντας δουλειά  ,να φύγουν απ’ το σπίτι . Μπορούσαν να  συζήσουν με τις συντρόφους τους , να ζήσουν  σε μια άλλη πόλη , σε απόσταση ασφαλείας από  την καταπιεστική αγάπη της κλασικής διπολικής ελληνικής  οικογένειας. Μπορούσαν να επιλέξουν εν τέλει.

Στην Ελλάδα της ευμάρειας , που κάποιοι παρίσταναν τους ανεκτικούς ,που όλοι κρατούσαν τα προσχήματα , για να μη δώσουν δικαιώματα σε παπάδες-μπαμπάδες-μαμάδες και λοιπές  ετεροκανονικές μονάδες  να μας ξεφωνίσουν , όλα ήταν ευκολότερα.  Λεσβομάγαζα ξεφύτρωναν παντού, δημιουργήθηκαν μπλογκς ενημέρωσης και  γνωριμιών και πολλές γυναίκες άρχισαν  δειλά δειλά να ξεμυτίζουν  απ’ τη ντουλάπα τους.

Θαρρώ, πως οι γυναίκες ήταν  πάντα οι  παρίας των LGBT  ατόμων. Ας μην θεωρηθεί αυτή η άποψη ως άγνοια ή αδιαφορία για τα όσα περνάνε οι άντρες και τα διεμφυλικά άτομα. Όλοι στο ίδιο καζάνι βράζουμε. Αρκετά  πια «αδελφές και παλικάρια γίναμε μαλλιά κουβάρια». Απλώς εγώ εστιάζω στις ομοφυλόφιλες γυναίκες . Αυτές που  γνώρισα , αυτές που βίωσαν ό,τι κι εγώ, αυτές που ερωτεύτηκα , αυτές που διαβάζω.

Μια σαν αυτές αποτελεί την αφορμή γι’ αυτό το ποστ.  Η «Μαρία». Είναι 40άρα κι ενώ ζούσε στη Θεσσαλονίκη και λείπει 15 χρόνια από την πόλη  , ξαναγυρίζει στο πατρικό της. Στη μάνα της δηλαδή που δεν αποδέχτηκε ποτέ , πως η κόρη της είναι λεσβία. Που αρνιέται τόσα χρόνια ακόμη και να το συζητήσει. Αιτία , η κρίση. Η ανεργία…Η περίπτωση αυτή με έβαλε σε πολλές σκέψεις, τις οποίες καταθέτω εδώ.

 Δε γνωρίζω κάποια έρευνα με πληροφορίες για τα αποτελέσματα της κρίσης σε ομοφυλόφιλα ζευγάρια στη χώρα μας. Στην Αμερική τέτοιες έρευνες εκπονούνται διαρκώς από μεγάλα πανεπιστήμια , διότι  οι άνθρωποι είναι σοβαροί και ξέρουν πως οι  Gay  είναι ένα αξιόλογο καταναλωτικό κοινό, που ασκεί  και πολιτική επιρροή. Στην Καλιφόρνια επί παραδείγματι η απόφαση για θέσπιση του συμφώνου συμβίωσης μεταξύ ομοφύλων ατόμων ελήφθη από  συντηρητικό κυβερνήτη ,αφού διαπιστώθηκε από έρευνα του UCLA, ότι χιλιάδες θέσεις εργασίας θα δημιουργούνταν και θα ενισχυόταν ο τουρισμός από την ψήφιση του γάμου για same sex ζευγάρια.

Στις ΗΠΑ  υπάρχουν περίπου 9 εκατομμύρια LGBT άτομα, και σχεδόν τα μισά από αυτά είναι  λεσβίες. Το 24% των λεσβιών  γυναικών είναι φτωχές, σε σύγκριση με μόνο το 19% των ετεροφυλόφιλων γυναικών.  Όχι πως  οι  gay άνδρες δεν είναι φτωχοί, αλλά τα ποσοστά φτώχειας τους είναι περίπου ίσα (13%) με εκείνα των ετεροφυλόφιλων ανδρών. Οι παρίας που λέγαμε…

Εδώ για αυτά τα θέματα δεν υπάρχουν όχι δεδομένα πανεπιστημιακών ερευνών αλλά ούτε καν «γκρηκ στατίστικς». Αναρωτιέμαι  λοιπόν με δεδομένη την όξυνση των οικονομικών προβλημάτων στην Ελλάδα , τι επιπτώσεις θα έχει αυτό στις λεσβίες γυναίκες ,που μένουν άνεργες. Ή στα ζευγάρια λεσβιών, που για να ζήσουν τον έρωτά τους μετοίκησαν από την επαρχία σε αστικά κέντρα. Ή αυτές που μεγαλώνουν μαζί παιδιά δίχως τα προνόμια που έχουν τα  str8  ζευγάρια. Τι γίνεται μ’ αυτές τις γυναίκες; 

Δεν ξέρω , μα νομίζω πως ίσως αυτή η κρίση θα μπορούσε να διαδραματίσει ένα θετικό ρόλο για τη δραστηριοποίηση των γυναικών σε πιο συλλογικά πρότυπα συμπεριφοράς. Ίσως θα μπορούσε να οδηγήσει στην οργάνωση κοινοτήτων και δικτύων αλληλοϋποστήριξης , όπου θα αντιμετωπίζονται πρακτικά θέματα όπως αυτό της στέγης , όταν επέρχεται η ανεργία. Ένα δίκτυο που θα ενημερώνει και προωθεί τη συγκατοίκηση , που θα δημιουργεί κατά τόπους κοινωνικά παντοπωλεία και φαρμακεία. Εν κατακλείδι αυτό θα αποτελούσε και μια ανάσα ενθάρρυνσης κι ελπίδας και για όσες είναι ακόμη θαμμένες κάτω από τα «καλά ρούχα» της ελληνικής ντουλάπας.