118. "union" has fallen

Είναι καιρός που δεν συζητώ πολιτικά . Για την ακρίβεια απ’ το καλοκαίρι. Ενημερώνομαι ,διαβάζω άρθρα αλλά αποφεύγω να συζητώ πολιτικά. Η σκέψη που κυριαρχεί στο μυαλό μου είναι πως αυτό που λέγεται Ευρωπαϊκή Ένωση και το ονομάζουν «Ευρώπη» , μοιάζει να καταρρέει.

Όταν ήμουν μικρή, χαιρόμουν σαν διάβαζα στην ιστορία ,ότι διαλύονταν αυτοκρατορίες, απολυταρχίες , μονοπρόσωπες εξουσίες, ιερατεία, φατρίες, οικονομικά συμφέροντα. Πέρσες , Αιγύπτιοι, Αλέξανδρος κι Αλεξανδρινοί, Ρωμαίοι , Βυζαντινοί , παπικά βασίλεια, ναζί, σταλινικοί .

 Ναι, θα χαρώ, όταν διαλυθεί η Ευρωπαϊκή ένωση. Αυτή η Ευρωπαϊκή ένωση.

Όχι, πως δεν εκτιμώ την κουλτούρα , ανοιχτότητα και τα ήθη κάποιων ευρωπαϊκών λαών. Αλλά –επιτέλους – άλλο Ευρώπη κι άλλο Ε.Ε. Αυτό το γραφειοκρατικό μόρφωμα , από τη στιγμή που έδωσε το βάρος σε νόμισμα και τράπεζες, ψαλιδίζει ακριβώς αυτά, που χαρακτήριζαν τον ευρωπαϊκό πολιτισμό. Θέλησε να έχει Ευρωπαίους υπηκόους κι όχι Ευρωπαίους πολίτες. Κι ενώ τάχαμου ιδρύθηκε για να μην ξαναγίνουν πόλεμοι , επενδύει σε πολέμους. Βέβαια «μακριά απ΄ τον κώλο τους».

Η σύγχρονη ιστορία δείχνει πως κάθε φορά που ένα καθεστώς απομακρύνεται από αρχές της Δημοκρατίας, σαπίζει και πέφτει σαν μήλο. Το κλείσιμο συνόρων , το χτίσιμο τειχών, η ενδυνάμωση ακροδεξιών και γραφικών, η διαστρέβλωση γεγονότων, η εσωστρέφεια , η τρομολαγνεία των μμε, οι εκβιασμοί αδύνατων χωρών, δεν θα τη σώσουν.

Οι Έλληνες πίστεψαν πως «δεν υπάρχει άλλη εναλλακτική». Η χώρα είναι υποταγμένη στο τέρας, που από τη μια πλουτίζει πουλώντας όπλα και δημιουργώντας εκατομμύρια πρόσφυγες κι από την άλλη ,μηρυκάζει περί αλληλεγγύης κι ανθρωπισμού. Έναν ανθρωπισμό, που τον μοιράζει εργολαβία ,για να τον διαχειρίζονται - ελεγχόμενες από οικονομικές ελίτ- ΜΚΟ.

Οι Έλληνες  αρχίζουν να καταλαβαίνουν, τι σημαίνει Ευρωπαϊκή ένωση. Αυτή τη στιγμή η χώρα ,πέρα από αποικία χρέους και πολιτικό προτεκτοράτο είναι η αποθήκη από όπου θα ξεδιαλέγουν, όποτε θέλουν , ανθρώπινο δυναμικό οι βόρειες χώρες. Και την στρόφιγγα εισροής προσφύγων προς την Ελλάδα , θα την ανοιγοκλείνει η Τουρκία ανάλογα με το μπαξίσι που θα παίρνει.

Αυτό αποφάσισαν οι καρικατούρες , που ονομάζονται «ευρωπαίοι ηγέτες».

Νομίζω ,πως δεν θα αργήσουμε να ακούσουμε, από τα ίδια γελοία πρόσωπα, τους «ευρωπαίους ηγέτες», το δόγμα Μπους ,πως «η ασφάλεια είναι σημαντικότερη της ελευθερίας». 

Ίσως είναι καλύτερα που δεν συζητώ πολιτικά...

Ίσως είναι καλύτερα μάλιστα κι εδώ ,σ’ αυτό το μπλογκ, να ασχολούμαι με λεσβιακά και μόνο θέματα. Και πού και πού ανάλαφρα θέματα. Εξάλλου,  το λεσβιακό σεξ και τα μουνάκια  από ό,τι έχω διαπιστώσει ,έχουν μεγαλύτερη πέραση. 

 

117. παγκόσμια μέρα ποίησης

                        "the Touch"

The trees have kept some lingering sun in their branches,
Veiled like a woman, evoking another time,
The twilight passes, weeping. My fingers climb,
Trembling, provocative, the line of your haunches.
My ingenious fingers wait when they have found
The petal flesh beneath the robe they part.
How curious, complex, the touch, this subtle art
As the dream of fragrance, the miracle of sound.
I follow slowly the graceful contours of your hips,
The curves of your shoulders, your neck, your upappeased breasts.
In your white voluptuousness my desire rests,
Swooning, refusing itself the kisses of your lips.

                                                 ( Renée Vivien)

116.Η ωραιότερη εποχή

Πρώτη μέρα της άνοιξης σήμερα λόγω εαρινής ισημερίας.  Η άνοιξη είναι η εποχή που λατρεύω και  με επηρεάζει θετικά σε διάθεση και συμπεριφορά.

Είδα μια υπέροχη ταινία και τη συνιστώ!  Η σκηνοθέτης και σεναριογράφος Catherine Corsini έχει κάνει εκπληκτική δουλειά. Στην Γαλλία η ταινία κυκλοφόρησε με τον τίτλο

La Belle Saison   αλλά πρωτοβγήκε σε φεστιβάλ lgbt ταινιών στον Καναδά με τον τίτλο summertime.   

Η ιστορία τοποθετείται  στη Γαλλία της δεκαετίας του ’70. Αναφέρεται στις διεκδικήσεις των φεμινιστριών της εποχής και παράλληλα εξελίσσεται μια ρομαντική ιστορία αγάπης ανάμεσα σε δυο γυναίκες. Την Ντελφίν και την Καρόλ. Η πρώτη είναι μια αγρότισσα που πηγαίνει στο Παρίσι για σπουδές και η δεύτερη μια χειραφετημένη δασκάλα ισπανικών. Δεν θα γράψω κάτι παραπάνω για  ευνόητους λόγους.

 Η Catherine Corsini, λεσβία και η ίδια, κατάφερε να γυρίσει μια ταινία που περιέχει  «καυτές» σεξουαλικές σκηνές  μεταξύ των δύο γυναικών χωρίς όμως να θυμίζει πορνογράφημα. Η ταινία μυρίζει σεβεντίλα ξεχειλίζοντας  από μουσική , πολιτικοποίηση, ενέργεια και …αξύριστες μασχάλες. 

115. θετικά κι αρνητικά

Για το θέμα «gay και λεσβίες της ελληνική επαρχίας» είχα γράψει  και παλιά. Τότε , που έμενα, λόγω δουλειάς, σε ένα  νησί με κάτι εκατοντάδες κατοίκους και η ψυχολογία μου ήταν κάτι χειρότερο από σκατά. Από μια η μικρή και απομονωμένη κοινωνία,  από την άλλη οι απώλειες που είχα βιώσει , τα έβλεπα όλα μαύρα.

Φέτος νιώθω πιο αισιόδοξη , μένω σε πόλη –επαρχιακή μεν αλλά με ζωή και κίνηση - και οι συνθήκες ζωής είναι καλύτερες. Υπάρχουν δρώμενα, γνωρίζω ενδιαφέροντα πρόσωπα , έχω φίλους εδώ και το κυριότερο κυκλοφορούν πολλές όμορφες γυναίκες.

Υπάρχει και μια ομάδα καμια 50ριά φοιτητών και φοιτητριών που δραστηριοποιείται για την ευαισθητοποίηση σε lgbt θέματα , διοργανώνει πάρτι , προβολές ταινιών και συζητήσεις. Μπαράκι σχετικό δεν υπάρχει αλλά  οκ. , στα μαγαζιά που μαζεύουν φοιτητόκοσμο συχνάζουν αρκετές λεσβίες και gay.

Αυτή είναι η επαρχία. Είναι καλή ,για να βρίσκεσαι σε λίγα λεπτά στην άγρια φύση , να μαζεύεις άγρια χόρτα και μυρωδικά, να κολυμπάς σε διάφανα νερά, να τρως φρέσκο ψάρι και να πίνεις καλό κρασί. Για gay ζωή ούτε λόγος.

Κάποια μέρα μιλώντας με μια γνωστή μου με ρώτησε , αν η τάδε, ας την πω Μαρία, που ξέρουμε κι οι δυο πως είναι λεσβία , παντρεύεται. Απόρησα. Την είχα δει πριν λίγες μέρες με την κοπέλα της, ας την πω Άννα. Μένουν μαζί κιόλας εδώ και 2 χρόνια .

Τελικά η γνωστή μου είχε δίκιο. Η Μαρία αρραβωνιάστηκε. Με άντρα. Στρατιωτικό εποπ που δουλεύει στα σύνορα. Εκείνος δεν παίζει να πάρει μετάθεση ούτε σε 5 χρόνια. Η Μαρία έχει στρωμένη  και μόνιμη δουλειά εδώ και δεν υπάρχει περίπτωση να φύγει για κει , όπου δουλεύει ο «αρραβωνιαστικός». Για λόγους οικονομίας και  μοίρασμα εξόδων συνεχίζει να «συγκατοικεί» με την Άννα. Ηθικόν δίδαγμα: Τα 'βούλωσε' τα στόματα η Μαρία…

Αυτά έχει η επαρχία..

 Στο πιάτο έχει χορτόπιτα. Χωρίς  σπανάκια , πράσα και τέτοια που αγοράζουμε  από λαϊκές κι από μανάβηδες. Μόνο μυρώνια, λάπαθα, παπαρούνες , τσουκνίδες , μάραθα και καυκαλήθρες. Φύλλο χειροποίητο και μπόλικη φέτα. Στο ένα ποτήρι  έχει άγρια σπαράγγια και στο άλλο βεργιά , που σε άλλες περιοχές τα λένε αβρονιές ή οβριές. Αυτά ,αφού τα ζεματίσω λίγο να ξεπικράνουν, θα τα προσθέσω σε σοταρισμένο κοτόπουλο και θα τα σβήσω με λευκό βιολογικό κρασί. Το γιορτινό φαΐ μας για σήμερα με ό,τι μάζεψα χτες από την βόλτα στο βουνό.

Αυτά έχει η επαρχία…

Καλή άνοιξη!