107. καλοκαίρι, όσο μπορούμε

Ας γευτούμε το καλοκαίρι όσο μπορούμε, όσο κρατάει. Οι μέρες έχουν διαύγεια για όσους θέλουν να βλέπουν . Γεννούν έρωτα κι ελπίδα για κάποιους. Θλίψη για άλλους.  Οι μέρες έχουν κι έναν κόμπο στο λαιμό , γι’ αυτούς που αφέθηκαν να περιπλανηθούν στο ρεσιτάλ συναισθημάτων των περασμένων ημερών. Προσδοκίες κι απογοητεύσεις , ψυχικές ανατάσεις κι ανώμαλες προσγειώσεις , θριαμβολογίες κι οργή,  βεβαιότητες κι απορίες.

Ιούλιος. Γύρισα μεσημέρι απ’ τη θάλασσα χορτασμένη από ήλιο κι αρμύρα  . Ζέστη. Ιδρώτας .Στο κατώφλι ακούω μια γνώριμη φωνή . Μου δίνει δυο ματσάκια ρίγανη , που μάζεψε απ’ το βουνό . Μιλάμε για τη θάλασσα. Ηλιοκαμένος κι εκείνος. Χαμογελάμε. Τις τελευταίες μέρες δε μιλάμε πολύ. Χαμογελάμε όμως. Καταλαβαινόμαστε.

Όλα θα πάνε καλά,  έγραψα προ ημερών και το πιστεύω. Όχι, πως δεν θα έρθουν μέρες δύσκολες. Το αντίθετο. Τα πάνω κάτω θα έρθουν. Καπεταναίοι θα αλλάξουν , κάποιοι αρουραίοι θα εγκαταλείψουν το καράβι , άλλοι αρουραίοι θα γραπωθούν πάνω του κι οι επιβάτες θα κοιτάν δεξιά-αριστερά για σωτηρία, δίχως να επιχειρούν να πάρουν το πλεούμενο στα χέρια τους. Έτσι έμαθαν να πορεύονται.  Προσμένοντας θαύματα…

 Πολλά θα αλλάξουν. Αλλά παρανοήσεις , μύθοι και σκιές θα διαλυθούν.

Ήταν καιρός.

Η χειραφέτηση κι η ελευθερία είναι ζητούμενο, όταν είσαι παιδί. Οραματίζεσαι , παλεύεις, συνθηματολογείς, πιστεύεις. Κι όταν έρθει η ρημάδα η ενηλικίωση , αναρωτιέσαι , γιατί δεν στο ‘παν , πόσο οδυνηρή  μπορεί να είναι. Αλλά έτσι είναι και είτε το δέχεσαι και προχωράς δημιουργώντας , είτε πλάθεις παραμύθια βαδίζοντας στα σύννεφα.

«Οι ρίζες μας είναι βαθιές, το χώμα δικό μας. Κόβω, κόβεις, κόβουμε, κόβετε, κόβουν τα κλαδιά μας, τον κορμό μας. Μα το χώμα ξαναφουσκώνει.  Μια φωνή ξαναβγαίνει και φωνάζει, «εδώ είμαι». Ο δράκος είναι εκεί, και θα 'ναι κι αύριο και μεθαύριο με το στόμα ανοιχτό. Ξερογλείφεται, τον βλέπετε; Είδε, πως σκότωσαν την παρέα του Καραγκιόζη και περιμένει να τους φάει. Όμως δε θα τους φάει! Κι ούτε τους σκότωσαν.

Αν δεν με πιστεύετε, βάλτε το αυτί σας στο χώμα και ακούστε. Η γη χτυπάει με ογδόντα σφυγμούς ωραίους σαν από παλιό τύμπανο... Κάτι γίνεται! Κάτι γίνεται!»

                                                        (από το θεατρικό «το μεγάλο μας τσίρκο»)

The show must go on
I'll face it with a grin
I'm never giving in
On - with the show
I'll top the bill, I'll overkill
I have to find the will to carry on
On with the show
The show must go on..

Ας γευτούμε το καλοκαιράκι   , όσο μπορούμε , όσο κρατάει.

106. Από καρδιάς

Μωρό μου Charlotte,

σου γράφω από καρδιάς και θα ‘θελα να διαβάσεις τούτες τις αράδες. Σου μιλώ όχι με πολιτικά επιχειρήματα και οικονομικά στοιχεία , για το γεγονός της Κυριακής, που ξάφνιασε πολύ κόσμο. Ούτε έχω τις γνώσεις άλλωστε. Αλλά να… διαβάζοντας άρθρα κι αναλύσεις διαφόρων καθηγητών, πολιτικών, σκεπτόμενων ανθρώπων που εκτιμώ κι ας έχουν άλλες πεποιθήσεις, διαπιστώνω το εξής: Δεν είναι μόνο ότι απέχουν της πραγματικότητας ,στην οποία βρίσκεται η πλειονότητα του ελληνικού λαού. Είναι πως αγνοούν και βασικά κοινωνιολογικά , ιστορικά και ανθρωπολογικά χαρακτηριστικά αυτού του λαού.

Μωρό μου Charlotte, τον αγαπάω αυτόν το λαό. Με τα «ναι» του και με τα «όχι» του. Με τις αντιθέσεις και τα παράδοξά του. Αυτός ο λαός ξέρεις , δεν πέρασε ποτέ από την Αναγέννηση και τον Διαφωτισμό. Δεν του έμαθαν να αξιοποιεί την κριτική σκέψη. Να σέβεται  νόμους. Να δρα συλλογικά.  Δεν τον θέλησαν ποτέ πολίτη αλλά υπήκοο. Γι αυτό λειτουργεί βιωματικά και συναισθηματικά . Επίσης αυτή η χώρα δεν ήταν ποτέ ανεξάρτητη αλλά προτεκτοράτο κι όποτε σήκωναν κεφάλι άνθρωποι με διαφορετικές απόψεις , απλά τους το έκοβαν…

Είναι εξαιρετικά ατίθασος  κι  απροσδόκητος στις συμπεριφορές του ο λαός μου. Είναι σχεδόν απροσάρμοστος. Έζησε πολλές περιόδους ανασφάλειας…Του διδάσκουν επί δεκαετίες από τα 6 ως τα 17 του χρόνια ,πως στην ιστορία του , σε δύσκολες στιγμές, υπήρχαν μόνο ήρωες. Ποτέ προδότες. Ποτέ ανίκανοι κυβερνώντες... Έμαθε πως, πάντα οι Έλληνες έχουν δίκιο κι οι ξένοι άδικο και τον επιβουλεύονται. Ε, αυτόν τον λαό λοιπόν, προσπαθούν να τον πείσουν εδώ και 5 χρόνια και ειδικά την προηγούμενη βδομάδα,  με εκφοβισμούς , αισχρή προπαγάνδα , επιστρατεύοντας ψευτοείδωλα, δημοσιεύοντας κίβδηλες δημοσκοπήσεις, πως οι ξένοι τώρα έχουν δίκιο! Πως οι δικοί του κυβερνώντες δεν έσφαλλαν αλλά φταίνε οι απλοί πολίτες , που ζούσαν πλούσια με ξένα κόλλυβα και γι’ αυτό τους αξίζει  η φτώχεια…

Διάβασα πως οι ποσοστιαίες διαφορές «όχι» και «ναι» εξηγούνται ταξικά. Ισχύει εν μέρει αλλά δεν είναι ακριβώς έτσι . Όντως Γλυφάδα κι Ελληνικό , που χωρίζονται από έναν δρόμο, ψήφισαν πολύ διαφορετικά. Δεν είναι όμως όλοι οι πλούσιοι ψηφοφόροι του «ναι». Αν ήταν έτσι , το αποτέλεσμα θα ήταν 80-20 μην πω και 90-10. Ίσως αυτή την πραγματικότητα να φοβούνται οι συντηρητικοί των κομμάτων. Όλων των κομμάτων…Ούτε είναι οι φτωχοί μόνο, ψηφοφόροι του «όχι». Πλούσιος μεγαλογιατρός στην πόλη μου, η οποία ψήφισε κατά 70%  «όχι»,  παρακινούσε κόσμο , να ψηφίσει «όχι» , επικαλούμενος το έπος του ’40 στο οποίο έμεινε ανάπηρος ο πατέρας του..

 Η λέξη «όχι»,  είναι συνδεδεμένη με το συλλογικό ασυνείδητο αυτού του λαού , μωρό μου Charlotte. Δεν εξηγούνται όλα με τη μαρξική θεωρία των τάξεων. Και στο λέω εγώ που είμαι αριστερή. Ο Μαρξ θα έξυνε το κεφάλι του απορημένος αν ήξερε , πόσοι βαθιά θρησκευόμενοι κομμουνιστές υπάρχουν στην Ελλάδα. Για να καταλάβεις, ενώ η πλειονότης των φοιτητών ψήφισε ΔΑΠ στις εκλογές, στο δημοψήφισμα ψήφισε «όχι» σύμφωνα με τα ποιοτικά ευρήματα. Η φράση «κίνηση υψηλού ρίσκου» δεν τους λέει τίποτα! Όλα όσα διδάχτηκαν επί χρόνια απ’ το σπίτι και το σχολείο όμως; 

 

Μωρό μου Charlotte, νομίζω, πως ποτέ δεν έχει δίκιο η μία πλευρά. Και  προπάντων πως στο αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος , δεν υπάρχουν νικητές και χαμένοι,  έξυπνοι και βλάκες, γενναίοι και ραγιάδες. Φαίνεται πως το «ναι»  προτίμησαν οι άνω των 50 ανεξαρτήτως πεποιθήσεων. Νομίζω, έχει κι αυτό να κάνει πιότερο με ψυχολογία . Δεν ξέρω, τι θα ψήφιζαν οι ίδιοι στα 30 τους…

Πιστεύω , πως όσοι ψηφίσαμε «όχι»,  δεν είμαστε ατρόμητοι ούτε ανεύθυνοι ούτε ερωτευτήκαμε σφόδρα τον Τσίπρα. Απλά , αν ποτέ μελετήσεις την πραγματική ιστορία αυτού του λαού, θα καταλάβεις πως πολλά γεγονότα και συμπεριφορές ,που συνετέλεσαν στην ίδρυση και επιβίωση της Ελλάδας, δεν ερμηνεύονται με την σκέψη λαών, με τους οποίους είμαστε εταίροι.

Τέλος , να θυμάσαι κάτι που σου κρύβουν:  πως η οικονομία δεν είναι επιστήμη! Δεν είναι μαθηματικά ή φυσική. Είναι κοινωνικό κατασκεύασμα κι εξαρτάται απ’ την πολιτική βούληση. Η πολιτική καθορίζει την οικονομία! Η Ευρώπη έχει πολιτικούς , που αργά η γρήγορα , έτσι δείχνει η ιστορική πραγματικότητα , θα αναγκαστούν να αλλάξουν στάση , γιατί εκατομμύρια ανθρώπων , που υποφέρουν , δεν θα αιματοκυλιστούν άλλη μια φορά , για τα συμφέροντα λίγων, που ούτε ψηφίζουν ούτε πιστεύουν σε ουμανιστικές ιδέες, κοινωνική δικαιοσύνη και οράματα αλληλεγγύης μεταξύ των λαών.

Σε φιλώ. 

Και να θυμάσαι. Όλα θα πάνε καλά γιατί ο κόσμος δεν είναι προβλέψιμος κι αλλάζει.

105. Άκου την Charlotte

Ακούγοντας τον εν λόγω βουλευτή να εξηγεί παραστατικά , τι σημαίνει χρεωκοπία δεν σου μένει καμία απορία! Άντε να την εξηγήσεις και στη θεία στο χωριό με το ίδιο παράδειγμα.

Έτσι για να ξέρουμε ,τι  δεινά μας περιμένουν έτσι και ψηφίσουμε το Όχι του παλιο-Τσίπρα. Και η λεζάντα απο κάτω όλα τα λεφτά! Δραματικές εξελίξεις- ε, ρε γλέντια! Μα καλά με τόσο μεγάλα νούμερα ,πώς χρεωκοπήσαμε;
Εγώ πάντως θα ακούσω τη Charlotte! Το γλυκούλικο μωράκι έχει την απάντηση σε όλα τα ερωτήματα χωρίς κανένα δισταγμό! Και τι χαριτωμένα το λέει το άτιμο..

Καλό Σαββατοκύριακο σε όλες και όλους και καλό βόλι.
Όλα θα πάνε καλά.

104. Κάγκελα..

 Τα ΜΜΕ το τελευταίο 4ήμερο σκίζουν από αντικειμενικότητα! Επίσης στη συγκέντρωση των «μένουμε Ευρώπη» είχε ωραία γκομενάκια. Καμία σχέση με λέτσους του «όχι». Α, το σωστό να λέγεται!

Λοιπόν, πήγα χτες στη Φωτεινή, που με κάλεσε από μέρες. Η φωτεινή κι ο άντρας της είναι άνεργοι εδώ και 3 χρόνια , αλλά νοικιάζουν κάτι διαμερίσματα που πήραν με αντιπαροχή κι από αυτά ζουν. Είδα ανακατωσούρες. Τον διάδρομο τον έκανε τροφοαποθήκη . Έβαλε κάγκελα στα παράθυρα ,συναγερμό, κάτι τεράστιους σύρτες στην πόρτα κι από τα φελιζόλ  κατάλαβα πως πήρε μεγάλο καταψύκτη σαν αυτούς για παγωτά.

 -Τι τον θες καλε; Δυο άτομα είστε , δεν έφταναν τα συρτάρια του ψυγείου;

-Ε, δεν ξέρεις τι γίνεται. Να έχουμε...

Η Φωτεινή είναι «μένουμε ευρώπη». Όσην ώρα έκατσα, έβριζε τον Τσίπρα.

-Μα σε 5 μέρες δημοψήφισμα; Πότε να σκεφτεί και να αποφασίσει ο κόσμος;

-Σε ποιο γαλαξία ζει ο κόσμος επί 5 χρόνια , βρε Φωτεινή;

Δεν άκουγε τίποτα κι έβριζε που «δεν υπογράφει ο κερατάς να τελειώνουμε».

Βγαίνοντας κοίταζα απ’ έξω το σπίτι της. Σωστό φρούριο γεμάτο κάγκελα. 

Ανοίγοντας την αυλόπορτα ,  είδα στο τραπέζι της βεράντας μου ένα πιάτο σκεπασμένο κι ένα χαρτί από κάτω. Το πιάτο είχε μουσακά και το χαρτί έγραφε  «Πάρε τηλ. το Μήτσο. Έλα βραδάκι να δούμε ταινία. Φέρε κουτάκια μπίρες. Μιλτιάδης»

Δεν είχε κάρτα στο κινητό κι άφησε γραπτό μήνυμα ο γειτονάκος . Πήρα τον Μήτσο τηλέφωνο , που είναι κοινός φίλος. Του είχα ζητήσει το πρωί να μου βάλει μπρος με τα καλώδια το αμάξι γιατι έμεινε από μπαταρία και να κοιτάξει για καμιά φτηνή . Μου είπε πως η μπαταρία έφαγε τα ψωμιά της και την έβγαλε για φόρτιση σε ηλεκτρολόγο.

Τηλεφώνησα ,ήρθε, σύνδεσε τη μπαταρία , σπίρτο το αμαξάκι.

-Θα βγάλει κανα εξάμηνο. Μετά βλέπουμε. Θα ψάξω στο ίντερνετ για μεταχειρισμένη.

-Τι του χρωστάμε του ανθρώπου;

-Την αγάπη μας.

- Μόνο;

-Αν ζητούσε κάτι παραπάνω , θα του ‘ριχνα κι έναν πούτσο. Τι να του πληρώσουμε κορίτσι μου; Το ρεύμα του φορτιστή;

Γέλασα δυνατά . Τον κοίταξα από τη μέση και κάτω και σκέφτηκα πως είναι «προικισμένος» κι ομορφάντρας ο Μήτσος κι αν γούσταρε ο ηλεκτρολόγος μελωμένο το παστέλι , δεν θα του κακόπεφτε.

Αυτά είναι τα δικά μου "κάγκελα"... Φίλοι , φίλες, γείτονες, δυο σωστοί συνάδελφοι. Τέτοια κάγκελα θέλω παντού . Αυτό έγραφα στο προηγούμενο ποστ . Αλληλεγγύη και να μην επιτρέψουμε στους καριόληδες να μας διχάσουν και να μας γυρίσουν 60 χρόνια πίσω. Να μην φτωχοποιηθούν άλλοι . Να μην ψοφήσει κι η κατσίκα του γείτονα κι ας νομίζει –ο γείτονας- πως η δικιά του κατσίκα θα βγάζει εσαεί γάλα με τα πάντα να ξεραίνονται γύρω.

Το μεσημέρι διάβασα απόψεις σε μπλογκς. Ένα ήταν όλα τα λεφτά! Άκουσα και την Μέρκελ που μιλούσε στη βουλή της . Το θέμα , είπε η Μέρκελ, δεν είναι κάποια εκατομμύρια διαφορά. Τα βρίσκουμε αυτά. Το θέμα είναι πως στην Ευρώπη αποφασίσαμε από χρόνια, να υπάρχει συμβιβασμός των χωρών. 

Αυτό είναι το ζουμί,  μενουμευρωπίτες και μενουμευρωπίτισσες. Η φράου Μέρκελ μίλησε ωμά. Το θέμα είναι πως , αν τα χαϊβάνια της Ελλάδας ξυπνήσουν και γυρεύουν να σταματήσει η λιτότητα , μετά θα ξυπνήσουν τα χαϊβάνια της Ισπανίας, που έχουν πεθάνει στις εξώσεις , τα χαϊβάνια της Ιταλίας που χρωστάει 1 τρις , τα χαϊβάνια της Γαλλίας και δεκάδες εκατομμύρια φτωχά κι άνεργα χαϊβάνια στην Ευρώπη της ευημερίας. Κι αν ξυπνήσουν τα χαϊβάνια ,χάνουν χρήμα τα αφεντικά. Τα αληθινά αφεντικά , όχι Μέρκελ , Γιούνγκερ, Ολάν και λοιπά καραγκιοζάκια.

Η ολιγαρχία εντός κι εκτός παίζει τα ρέστα της. Επιστρατεύτηκαν  media , πολιτικοί , δήμαρχοι, ο Μητσοτάκης, ο Σιμήτης, ο Σάκης Ρουβάς , ο Ντέμης Νικολαϊδης κι όλες οι σοβαρές προσωπικότητες. Η διαπλοκή κι όσοι έκλεισαν σπίτια, συνιστούν «ναι»! Όλοι λυσσασμένοι εναντίον Τσίπρα. Γιατί ξέρουν πως δεν υπάρχει συριζα. Υπάρχει Τσίπρας! Και είναι τίμιος. Είναι επικίνδυνος! Αν φανερωθούν Τσίπρες κι αλλού με εκατομμύρια φτωχά χαϊβάνια; Απορώ κιόλας, πώς δεν βάλαν ακόμη τα γκαρντάσια από απέναντι να μας εκφοβίσουν με κανα θερμό επεισόδιο . Εξάλλου ξέρουν από παλιά "οι φίλοι μας οι Γερμανοί", πόσο ραγιάδες και χέστηδες είναι πολλοί Έλληνες…

Ας κερδίσει το «ναι», αρκεί να μην είναι από φόβο.

Θα ψηφίσω ΟΧΙ . Θέλω να ανήκω σε κείνους , που όταν άλλοι προσκυνούσαν και συνεργάζονταν, εκείνοι αντιστέκονταν.Είμαι από τα χαϊβάνια που διεκδικούν τα αυτονόητα:

Δουλειά , φαί, σπίτι ,ασφάλεια. Χωρίς σιδερένια κάγκελα…

Υγ . Μόλις άκουσα τον Καραμανλή. Έβγαλαν από την κατάψυξη τον μπούλη που έπαιζε play station,όταν η Ελλάδα καιγόταν. Που διπλασίασε το χρέος .  Που επί 5 χρόνια που η παράταξη του διαλύει την Ελλάδα είχε βγάλει το σκασμό…

Άκουσα και για βουλευτές Ανελ που διαφοροποιούνται.

Μακάρι να μην ετοιμάζουν νέα ιουλιανά 50 χρόνια μετά…

Μακάρι να μην προδωθούμε πάλι εκ των έσω.

Πόσο ανιστόρητοι κι αμνήμονες είμαστε ...