121.Το αιδοίο στην Ποίηση

Οι Κινέζοι το ονόμασαν «κοιλάδα με τους ροδώνες». Για σκέψου παρομοίωση… Ζωγράφοι, Μουσικοί και Ποιητές το έχουν εξιδανικεύσει , το προσωποποίησαν. Σιγά μην ασχοληθώ πια με πολιτική και οικονομία. Απολαύστε υπεύθυνα: Το μουνί στην ποίηση. Αυτό είναι το θέμα μου σήμερα. Παραθέτω κάποια ποιήματα που μ’ αρέσουν , γιατί αναδεικνύουν τη δυναμική υπόστασή του. Το αιδοίο ως κινητήρια επαναστατική δύναμη. Άκρως αισθησιακή από τη μια, ανατρεπτική από την άλλη. Το αιδοίο ως απόλυτη αλήθεια.Το αιδοίο ως αίνιγμα .Το αιδοίο πάλι, ως απάντηση. 

"....Τι ν' ακούσω, τι να πω.
Να σκύψω να φιλήσω το μουνί σου,
κι όλα θα βρουν τη θέση τους στον κόσμο.
-«Ο νους σου στο μουνί »
...Ποιον ενδιαφέρουν
οι φλογεροί συναισθηματισμοί μας
κι εκείνες οι αβρές ιδανικεύσεις,
οι έρωτες, οι κρίνοι, τα σονέτα.
Το αιδοίο και το θαύμα μιας απόλυτης
παράδοσης στον κόλπο της γυναίκας -
αυτό ποθώ, δεν το 'κρυψα ποτέ μου
μόνο από μένα κρύβομαι, τη βία
του κρατημένου πόθου που με πνίγει,
και πρέπει γράφοντας να εξανθρωπίσω
εικόνες άφατης λαγνείας: Το μουνί,
το λαγαρό αιδοίο, ένας κόσμος αδιάφορος στο φόβο του θανάτου.."

                                           Διονύσης Καψάλης 

"Έρχεσαι πάντα
μαζί με το μουνί σου.
Ο σημερινός ερωτισμός
της φαίνεται κοινότυπος.
Εξίσου μπανάλ είναι ο Παρθενών.
Μουνί, εσύ, σκοτεινό,
Μουνί κλειστό, Μουνί σιωπηλό,
Μουνί που δεν μου χαμογελάς πια,
Μουνί στεγνό και Μουνί θυμωμένο,
κάνω υπομονή, δείχνω επιμονή,
περιμένοντας να ραγίσεις άλλη μια φορά
και να ξαναγίνεις το Μουνί που ξέρω

-το Μουνί της Συμφιλίωσης με τον εαυτό μου".

                                      Ηλίας Πετρόπουλος 

"Μουνάκια φλογισμένα σαν τα ρόδα
Σαν του νεοφούρνιστου ψωμιού τη θραψερή ζεστοβολιά
Μες τα τρεμόπαχα μεριά σας
που ονειρεύεστε νυχτιές οργιακές
Παρθενικά μουνάκια!
αργοσαλεύουν τα χειλάκια τα χνουδωτά!
Σαν γαρούφαλλων ανεμόσειστα φυλλάκια
Σαν στοματάκια διψασμένα
από ποια δίψα; Και κάπου κάπου αργοκυλά
στων διακαμένων σας χειλιών την άκρη
της βαρβατίλας καβλομύριστο ένα δάκρυ!"

                                      Κώστας  Βάρναλης 

Το τέλος της σχέσης είναι πάντοτε θάνατος.

Το αιδοίο μου, το εργαστήριο μου. Γλιστερό μάτι,  βγαίνει απ’ το σώμα η ανάσα μου βρίσκει νά ’χεις φύγει.  Τρομάζω  εκείνους που με βλέπουν. Τρέφομαι. Το βράδυ, μόνη, παντρεύομαι το κρεβάτι.

Δάχτυλο με δάχτυλο, το αιδοίο τώρα είναι δικό μου. Είναι  κοντά μου. Είναι το ραντεβού μου.

Το χτυπάω  σαν καμπάνα. Ξαπλώνω

στην κρεβατοκάμαρα, εκεί που συνήθιζες να το καβαλάς. Με δανείστηκες πάνω σε χαλί λουλουδιών. Το βράδυ, μόνη, παντρεύομαι το κρεβάτι.                                        

                                                       Άννα Σέξτον 

"Ας φανταστούμε το αιδοίο του Καρλ Μαρξ

συμπιεσμένο σε μία καρέκλα της Βρετανικής βιβλιοθήκης προστατευμένο από βαρύ πανωφόρι ριγμένο πάνω στα πόδια.

Και κάτω από αυτό ένα λινό παντελόνι

κι ακόμα πιο κάτω σκέτα λευκά εσώρουχα.

Τα χείλη του μουνιού ελαφρώς ανοικτά, σαν στόμα έτοιμο να μιλήσει

μουλιασμένο, αλλά όχι ακριβώς υγρό.

Εκείνη η ελαφριά έξαψη προκληθείσα από ένα καίριο απόσπασμα της Λογικής του Χέγκελ – μήπως άραγε, σκέπτεται ο Μαρξ

η διαλεκτική κίνηση της ιστορίας μπορεί

να εννοηθεί ως η εκδιπλούμενη αυτο-κατάλυση της ολότητας στην οποία είναι εμμενής;

Το αιδοίο του Μαρξ αθέλητα αντιδρά, η λέξη αιδοίο υπονοεί μία ολότητα

αποτελούμενη από χείλη, κλειτορίδα και ούτω καθεξής,

θα ήταν λάθος να περιγραφεί ως τρύπα, όπως ο κομμουνισμός δεν είναι

απλά και μόνο μία κριτική της οδύνης αλλά η πραγματική κίνηση

που καταλύει το υφιστάμενο καθεστώς πραγμάτων.

 Το βαθύ ροζ του εσωτερικού του αιδοίου του Μαρξ δεν είναι ακριβώς

κόκκινο, το αιδοίο δεν είναι ακόμη λιπασμένο

για να δεχτεί την είσοδο της προλεταριακής επανάστασης.

Μία παράταξη συμβουλεύει διέγερση της κλειτορίδας

ενώ μία άλλη περιγράφει μια τέτοια πράξη ως ενδεικτική παράταξης εμπροσθοφυλακής.

Ναι, θα ήταν καλύτερα το αιδοίο του Μαρξ να υγρανθεί

από μόνο του, χωρίς επιπλέον κίνητρα,

με τη βαθειά μουσκεμένη υγρότητα

που είναι η υγρότητα της πραγματικής επιθυμίας,

η αλάθητη υγρότητα του πόθου,

η υγρότητα μιας απαραίτητης αγάπης". 

                                                        Χάννα Μπλακ

 Ή απλά, όπως λέει κι ο Τζιμάκος:

«Τι Μπετόβεν και μαλακίες; Σαν το μουνί δεν είναι τίποτα».