122. Λεσβίες μπεστ σέλλερ

-Πώς προμοτάρεις ένα βιβλίο σε μια φυτοζωούσα αγορά, όπου η αναγνωσιμότητα μειώνεται διαρκώς ,εκτός αν το περιεχόμενο απευθύνεται σε αναγνώστριες της παραλίας, που καταναλώνουν παράλληλα με το «σουξέ της Πάολας» και το νέο εύπεπτο έργο της Χρυσηίδας;

Απλούστατον βάζεις έναν τίτλο κράχτη! Ας πούμε «Λεσβία» ...

-Πώς εγγυάται η επιτυχία του νέου σου βιβλίου; Απλούστατον ! Δίνεις 2-3 συνεντεύξεις στις οποίες δηλώνεις πως έχεις δει την Αντέλ κι άλλες λεσβιακές ταινίες, άρα έχεις άποψη για την αορατότητα των λεσβιών και εν γένει για τα πάθη τους. Επιπλέον δηλώνεις πως κι εσύ «είσαι κατά βάθος λεσβία» ,γιατι λατρεύεις τις γυναίκες…

- Παράλληλα φροντίζεις το έργο σου να έχει  , τα βασικά συστατικά που είχαν όλα τα μέτρια, λαϊκά –δηλαδή φτηνά από κάθε άποψη- αναγνώσματα της δεκαετίας του ’50 στην Αμερική και την Ευρώπη: Μία «συνειδητοποιημένη ανδροπρεπή λεσβία» , τη Βιβή , που "μισεί τους άντρες" και μία αθώα κατά περίσταση λεσβία , την Μελίνα, που είχε έναν αυταρχικό και βίαιο πατέρα , υπέστη έναν βιασμό (..αμ πώς αλλιώς θα «επέλεγε» μια «κανονική» γυναίκα να γίνει λεσβία;)και στήνεις ένα λαβ στόρυ με σκηνές που εξάπτουν το ενδιαφέρον των αναγνωστών.

-Φυσικά , όπως σε κάθε λαϊκό ανάγνωσμα φροντίζεις να έχεις δώσει και το κατάλληλο τέλος: Η ηρωίδα επιστρέφει στην «κανονικότητα» κι ο έρωτας των δύο γυναικών τελειώνει, γιατί έτσι πρέπει , διάολε.

Δεν ξέρω πού να πρωτοβάλω εισαγωγικά… Διάβασα όλες τις συνεντεύξεις του συγγραφέα. Αναρωτιέμαι :  Έχοντας διαβάσει ουκ ολίγα βιβλία από την παγκόσμια λογοτεχνία, που πραγματεύονται ερωτικές σχέσεις, γενικά τις ερωτικές σχέσεις κι όχι τις ομοφυλοφιλικές…Ποιος συγγραφέας ανα τον κόσμο θα έδινε τέτοιον τίτλο στο βιβλίο του;  Θα τον παραδεχόμουν αν απλά το ονόμαζε «Μελίνα», όπως «Λούλα». Κι ας έγραφε ό,τι ήθελε.

Η γνώμη μου: Ο Ραπτόπουλος με το βιβλίο του «Λεσβία» ,  θα καταφέρει να καταρρίψει ένα ρεκόρ: Θα ξεπεράσει σε πωλήσεις  τα εκδοτικά φαινόμενα τύπου  Μαντά και Δημουλίδου , στων οποίων το κοινό  ουσιαστικά απευθύνεται και θα αποκτήσει εξίσου φανατικές αναγνώστριες. Προφανώς και αναγνώστες διότι έχει φροντίσει να γράψει έτσι ,ώστε να προσελκύσει και το «κανονικό» αντρικό κοινό.

Η πρότασή μου: Να το διαβάσετε.  Αυτά τα βιβλία πρέπει να τα διαβάζουμε. Για να συνειδητοποιούμε, πώς κατασκευάζονται  στερεότυπα και  κυρίαρχες πολιτικές ιδεολογίες, που αφορούν στα κοινωνικά πρότυπα.

Είμαι σίγουρη ,πως η «Λεσβία» του Βαγγέλη Ραπτόπουλου είναι  από τα βιβλία που πέρα από τα βιβλιοπωλεία ,δεν θα παραλείψουν και οι μεγάλες αλυσίδες σούπερ μάρκετ να διαθέσουν στους καταναλωτές τους σε προσφορές. Φτηνά δηλαδή.

121.Το αιδοίο στην Ποίηση

Οι Κινέζοι το ονόμασαν «κοιλάδα με τους ροδώνες». Για σκέψου παρομοίωση… Ζωγράφοι, Μουσικοί και Ποιητές το έχουν εξιδανικεύσει , το προσωποποίησαν. Σιγά μην ασχοληθώ πια με πολιτική και οικονομία. Απολαύστε υπεύθυνα: Το μουνί στην ποίηση. Αυτό είναι το θέμα μου σήμερα. Παραθέτω κάποια ποιήματα που μ’ αρέσουν , γιατί αναδεικνύουν τη δυναμική υπόστασή του. Το αιδοίο ως κινητήρια επαναστατική δύναμη. Άκρως αισθησιακή από τη μια, ανατρεπτική από την άλλη. Το αιδοίο ως απόλυτη αλήθεια.Το αιδοίο ως αίνιγμα .Το αιδοίο πάλι, ως απάντηση. 

"....Τι ν' ακούσω, τι να πω.
Να σκύψω να φιλήσω το μουνί σου,
κι όλα θα βρουν τη θέση τους στον κόσμο.
-«Ο νους σου στο μουνί »
...Ποιον ενδιαφέρουν
οι φλογεροί συναισθηματισμοί μας
κι εκείνες οι αβρές ιδανικεύσεις,
οι έρωτες, οι κρίνοι, τα σονέτα.
Το αιδοίο και το θαύμα μιας απόλυτης
παράδοσης στον κόλπο της γυναίκας -
αυτό ποθώ, δεν το 'κρυψα ποτέ μου
μόνο από μένα κρύβομαι, τη βία
του κρατημένου πόθου που με πνίγει,
και πρέπει γράφοντας να εξανθρωπίσω
εικόνες άφατης λαγνείας: Το μουνί,
το λαγαρό αιδοίο, ένας κόσμος αδιάφορος στο φόβο του θανάτου.."

                                           Διονύσης Καψάλης 

"Έρχεσαι πάντα
μαζί με το μουνί σου.
Ο σημερινός ερωτισμός
της φαίνεται κοινότυπος.
Εξίσου μπανάλ είναι ο Παρθενών.
Μουνί, εσύ, σκοτεινό,
Μουνί κλειστό, Μουνί σιωπηλό,
Μουνί που δεν μου χαμογελάς πια,
Μουνί στεγνό και Μουνί θυμωμένο,
κάνω υπομονή, δείχνω επιμονή,
περιμένοντας να ραγίσεις άλλη μια φορά
και να ξαναγίνεις το Μουνί που ξέρω

-το Μουνί της Συμφιλίωσης με τον εαυτό μου".

                                      Ηλίας Πετρόπουλος 

"Μουνάκια φλογισμένα σαν τα ρόδα
Σαν του νεοφούρνιστου ψωμιού τη θραψερή ζεστοβολιά
Μες τα τρεμόπαχα μεριά σας
που ονειρεύεστε νυχτιές οργιακές
Παρθενικά μουνάκια!
αργοσαλεύουν τα χειλάκια τα χνουδωτά!
Σαν γαρούφαλλων ανεμόσειστα φυλλάκια
Σαν στοματάκια διψασμένα
από ποια δίψα; Και κάπου κάπου αργοκυλά
στων διακαμένων σας χειλιών την άκρη
της βαρβατίλας καβλομύριστο ένα δάκρυ!"

                                      Κώστας  Βάρναλης 

Το τέλος της σχέσης είναι πάντοτε θάνατος.

Το αιδοίο μου, το εργαστήριο μου. Γλιστερό μάτι,  βγαίνει απ’ το σώμα η ανάσα μου βρίσκει νά ’χεις φύγει.  Τρομάζω  εκείνους που με βλέπουν. Τρέφομαι. Το βράδυ, μόνη, παντρεύομαι το κρεβάτι.

Δάχτυλο με δάχτυλο, το αιδοίο τώρα είναι δικό μου. Είναι  κοντά μου. Είναι το ραντεβού μου.

Το χτυπάω  σαν καμπάνα. Ξαπλώνω

στην κρεβατοκάμαρα, εκεί που συνήθιζες να το καβαλάς. Με δανείστηκες πάνω σε χαλί λουλουδιών. Το βράδυ, μόνη, παντρεύομαι το κρεβάτι.                                        

                                                       Άννα Σέξτον 

"Ας φανταστούμε το αιδοίο του Καρλ Μαρξ

συμπιεσμένο σε μία καρέκλα της Βρετανικής βιβλιοθήκης προστατευμένο από βαρύ πανωφόρι ριγμένο πάνω στα πόδια.

Και κάτω από αυτό ένα λινό παντελόνι

κι ακόμα πιο κάτω σκέτα λευκά εσώρουχα.

Τα χείλη του μουνιού ελαφρώς ανοικτά, σαν στόμα έτοιμο να μιλήσει

μουλιασμένο, αλλά όχι ακριβώς υγρό.

Εκείνη η ελαφριά έξαψη προκληθείσα από ένα καίριο απόσπασμα της Λογικής του Χέγκελ – μήπως άραγε, σκέπτεται ο Μαρξ

η διαλεκτική κίνηση της ιστορίας μπορεί

να εννοηθεί ως η εκδιπλούμενη αυτο-κατάλυση της ολότητας στην οποία είναι εμμενής;

Το αιδοίο του Μαρξ αθέλητα αντιδρά, η λέξη αιδοίο υπονοεί μία ολότητα

αποτελούμενη από χείλη, κλειτορίδα και ούτω καθεξής,

θα ήταν λάθος να περιγραφεί ως τρύπα, όπως ο κομμουνισμός δεν είναι

απλά και μόνο μία κριτική της οδύνης αλλά η πραγματική κίνηση

που καταλύει το υφιστάμενο καθεστώς πραγμάτων.

 Το βαθύ ροζ του εσωτερικού του αιδοίου του Μαρξ δεν είναι ακριβώς

κόκκινο, το αιδοίο δεν είναι ακόμη λιπασμένο

για να δεχτεί την είσοδο της προλεταριακής επανάστασης.

Μία παράταξη συμβουλεύει διέγερση της κλειτορίδας

ενώ μία άλλη περιγράφει μια τέτοια πράξη ως ενδεικτική παράταξης εμπροσθοφυλακής.

Ναι, θα ήταν καλύτερα το αιδοίο του Μαρξ να υγρανθεί

από μόνο του, χωρίς επιπλέον κίνητρα,

με τη βαθειά μουσκεμένη υγρότητα

που είναι η υγρότητα της πραγματικής επιθυμίας,

η αλάθητη υγρότητα του πόθου,

η υγρότητα μιας απαραίτητης αγάπης". 

                                                        Χάννα Μπλακ

 Ή απλά, όπως λέει κι ο Τζιμάκος:

«Τι Μπετόβεν και μαλακίες; Σαν το μουνί δεν είναι τίποτα».

120. Γεννήθηκα λεσβία

Διαβάζω διάφορα  για το Athens Pride. Πάλι γκρίνιες. Λύσαμε όλα τα θέματα και τρωγόμαστε … Συν τοις άλλοις γίνεται και μια συζήτηση για το σύνθημα. Στην εφηβεία μου θεωρούσα το Δεύτερο Φύλο προχωρημένο έργο. Το είχα για χρόνια σαν ευαγγέλιο. Ώσπου αργότερα διάβασα τα απομνημονεύματα της συγγραφέως (συγγράφισσας στα 'ακτιβιστικά')*κι απομυθοποίησα πολλά. Κυρίως την ίδια που λειτουργούσε σαν ξεφτισμένο αντικαθρέφτισμα του Σατρ.

Εν πάση περιπτώσει, έχει πλάκα ,να διεκδικούμε τον γάμο και ταυτόχρονα να προβάλλουμε τη ρήση κάποιας, που τον απέρριπτε μετά βδελυγμίας . Το σύνθημα , δεν μ’ αρέσει. Οφείλουμε να υπερασπιζόμαστε  τα δικαιώματα των τρανς. Αλλά, όλα τα άλλα ; Μόνο την αναγνώριση ταυτότητας φύλου διεκδικούμε;

Και τέλος-τέλος απορώ: Οκ, δεν γεννήθηκα γυναίκα, όπως λένε. Πώς όμως; Όπως το εννοεί η Μποβουάρ ή όπως το εννοεί η Μπάτλερ;  Κι αλήθεια, λεσβία γεννήθηκα; Μου θυμίζει λίγο την ατάκα «αριστερά όπως μπαίνεις ή όπως βγαίνεις;» το όλο σκεπτικό. Πάντως καλό είναι  να μην συγχέουμε βιολογία και φυσική με τις κοινωνικές επιστήμες.

Και μια που ανέφερα την εφηβεία μου, είδα μία ταινία , που  μ’ άρεσε. Το The Summer of Sangaile που βραβεύτηκε στις νύχτες πρεμιέρας . Σκηνοθέτης , η Αλαντέ Καβαϊτέ, που ζει στο Παρίσι. Γύρισε όμως την ταινία στην πατρίδα της , τη Λιθουανία, που δεν φημίζεται και πολύ για το φιλικό προς τους gay και τις λεσβίες περιβάλλον.

Βρήκα εξαιρετική την φωτογραφία του φιλμ . Το φως διαπερνά τις ηρωίδες. Γενικά το παιχνίδισμα με το φως απεικόνιζε  κάπως εικαστικά τα κορμιά και τα τοπία. Ένιωθα πως από κάπου θα ξεπηδήσουν ηλιοτρόπια του Βαν Γκογκ.

Οι σκηνές λεσβιακού σεξ έχουν γεύση φρεσκάδας . Θυμίζουν πρώτη φορά . Ωστόσο δεν πρόκειται για απλό, εφηβικό, λεσβιακό ρομάντζο. Η σκηνοθέτης προσπαθεί να περάσει μηνύματα για  φοβίες κι αναζητήσεις των νέων ,μέσα από την κεντρική ηρωίδα, την Σαγκάιλ. Στο φιλμ βλέπουμε πόσο δύσκολη είναι η εφηβεία , όταν δεν πιστεύεις  στον εαυτό σου.

Νομίζω , αυτό θα είναι το επόμενο βήμα στην έβδομη τέχνη. Να μην εστιάζουν οι δημιουργοί στο λέσμπιαν ή γκέι κομμάτι της ιστορίας. Αλλά στο οικουμενικό. Μέσα δηλαδή από την ερωτική σχέση δυο αγοριών ή δυο κοριτσιών ,να περνάνε πανανθρώπινες αναζητήσεις και προβληματισμούς.Αυτό είναι το θέμα: Να λέμε «είδα μια ρομαντική ταινία» ή «είδα ένα κοινωνικό δράμα» κι όχι «είδα μια λεσβιακή ή μια γκέι ταινία». 

(*Η σύντροφός μου δεν εξελέγη βουλευτής ,δραστηριοποιείται  όμως ως ενεργός πολίτης και παράλληλα ως συγγραφέας ,συνδράμει τις λαϊκές διεκδικήσεις.

Πάμε πάλι στα 'ακτιβιστικά': Η συντρόφισσά μου δεν εκλέχτηκε βουλεύτρια , δραστηριοποιείται όμως ως ενεργή πολίτισσα και παράλληλα ως συγγράφισσα συνδράμει τις λαϊκές διεκδικήσεις.) 

Χωρίς  σχόλιο.

119. Διαφορές θερμοκρασίας..

Ruth Davison

Στη Σκωτία αυτή την εποχή βρέχει ή έχει συννεφιά κι η θερμοκρασία δεν υπερβαίνει τους 6 με 7 βαθμούς. Κι αυτό θεωρείται ‘καλός καιρός’. Όταν πήγα , ήταν καλοκαίρι και καθώς πήρα μαζί μόνο κάτι τιραντάκια  , άρπαξα ένα κρύωμα τρισδιάστατο .

Στη Σκωτία επίσης ,υπάρχει τοπική Βουλή και τα ίδια κόμματα ,που δραστηριοποιούνται σε όλο το Ηνωμένο Βασίλειο , εκτός από το Εθνικό κόμμα της Σκωτίας.

Έχουμε δηλαδή:

Τους Εργατικούς με αρχηγό την Kezia Dugdale.

Τους Συντηρητικούς με αρχηγό την Ruth Davison.

Toυς Πράσινους με αρχηγό τον Patrick Harvie.

Τους Ανεξάρτητους με αρχηγό τον David Coburn.

Και τους Φιλελεύθερους με αρχηγό τον William  Rennie. 

Kezia Dugdale

Οι τέσσερις πρώτοι είναι ανοιχτά gay και λεσβίες. Δεν μιλάμε για απλούς βουλευτές της Βρετανίας  που έκαναν coming out , αλλά για Ηγέτες κομμάτων, που δηλώνουν κιόλας πως σκέφτονται τον γάμο. 

Όταν έγινε ο πρώτος γάμος λεσβιών , στο Δημαρχείο παραβρέθηκε η Υπουργός της Σκωτίας ( κάτι σαν Υπουργός Μακεδονίας-Θράκης) που τάχτηκε υπέρ των gay γάμων.

Στην Ελλάδα αυτή την εποχή βρέχει ελάχιστα , η θερμοκρασία φτάνει έως τους 18 βαθμούς , ο κόσμος άρχισε να φορά κοντομάνικα και εν γένει περηφανευόμαστε ,πως είμαστε έξτρα λαρτζ  εκφραστικός κι ερωτικός λαός. Μεσογειακοί γαρ.

                                                         

Στην Ελλάδα επίσης έχουμε δημοκρατία, εκλέγονται 300 αντιπρόσωποι του έθνους, υπάρχουν 7 κόμματα στη Βουλή και καμιά δεκαριά απ’ έξω . 

Patrick Harvie

      



Στην Ελλάδα οι πολιτικοί μας είναι όλοι straight.

Λεσβίες και Gay δεν έχουμε εμείς εδώ πέρα.