15. λεσβιακή spoken poetry

Θύμωσα χτες πολύ ,γιατί ενώ είχαμε κανονίσει με δυο φίλες να πάμε θέατρο τελευταία στιγμή το ακύρωσαν. Ο θυμός μου δεν κρατά πολύ αλλά.. ακούγεται. Τα άκουσαν λοιπόν : «Νόμιζα πως το χειρότερο είδος γυναίκας είναι οι αγάμητες λεσβίες. Το βλέπω σε μένα όταν μένω πάνω από μήνα χωρίς σεξ. Ανακαλώ. Το χειρότερο είδος είναι οι κακογαμημένες str8. Το βλέπω σε σας». Γελούσαν. Με αγαπούν και τις αγαπώ. Απλά δεν ήθελαν θέατρο…

 Έψαχνα το πρωί  ένα βιβλίο μεθοδολογίας . Ένα χρόνο σ’ αυτό το σπίτι κι ακόμη δε βόλεψα τα βιβλία. Μόνο τα βασικά αράδιασα σε δυο ραφιέρες. Τα υπόλοιπα σε κούτες στην αποθήκη. Άνοιξα το πρώτο χαρτόκουτο. Στάθηκα...Τεννεσσή Ουίλλιαμς ,Χένρυ Μίλλερ, Γουίλιαμ Μπάροουζ,  Τζακ Κέρουακ, Τομ Ρόμπινς, Φίλιπ Ροθ κι ο λατρεμένος μου… Τσαρλς Μπουκόφσκι. Οι Αμερικανοί που με εκτόξευαν. Που με έμαθαν να μη λυπάμαι λέξεις. Να μη φοβάμαι σκέψεις. Να περιγελώ τις ενοχές μου. Να αποδομήσω τον όρο «περιθώριο» και να δω , πόση αγνότητα κι ομορφιά υπάρχει μέσα του…

 

 Λατρεύω την αμερικάνικη λογοτεχνία. Θαρρώ, είναι αγνοημένη στον τόπο μας. Όπως και η ελληνική λογοτεχνία άλλωστε. Δεν διαβάζουμε οι Έλληνες. Το λένε οι αριθμοί πωλήσεων. Το βεβαιώνει ο λόγος μας . Ο λόγος που αναδύεται σε συζητήσεις. Ο λόγος που  αποτυπώνεται  γραπτώς σε  μπλογκς ,διαδικτυακά περιοδικά και έντυπα.Πολύς σε έκταση, φτωχός σε ουσίες . Κι όσο πιο ρηχός , τόσο πιο ευπώλητος . 

 Μέχρι πριν 3-4 χρόνια οι Έλληνες «δεν είχαμε χρόνο για διάβασμα». Τώρα με 30% ανεργία, χρόνος υπάρχει αλλά «δεν έχουμε λεφτά για βιβλία». Ακούγεται κι αυτό…Η αλήθεια είναι πως, είναι βάσανο η ανάγνωση. Θέλει  επιμονή κι αγάπη  .Θέλει να έχεις ανάγκη να καταπίνεις τις λέξεις κι  αυτές να σου γεννούν μεγαλύτερη δίψα. Σαν το κορμί της γυναίκας, που ερωτεύτηκες και σου ξυπνά διαρκώς τον πόθο..

 Anyway … σε τούτο το μπλογκ αποφάσισα να εστιάζω σε θέματα που αφορούν γυναίκες που ερωτεύονται γυναίκες. Με προβληματισμό διαπίστωσα πως δεν έχω διαβάσει λεσβίες λογοτέχνιδες. Η αλήθεια είναι πως τις αγνοώ.  Έχω διαβάσει μόνο κάποια βιβλία της Πατρίσια Κόρνγουελ, επειδή μου άρεσαν τα αστυνομικά μυθιστορήματα κι η ηρωίδα της, η Ντεντέκτιβ Σκαρπέτα ,  το «Oranges are not the only fruit» της Γουίντερσον και το «tipping the velvet» της Σάρα Γουώτερς , που δε μου άρεσε και πολύ αλλά λάτρεψα το «fingersmith», από τα λίγα λογοτεχνικά έργα που αποδόθηκε τόσο ωραία τηλεοπτικά από το BBC. 

 Ο χειμώνας που πέρασε ήταν ο πιο στεγνός και τραχύς των τελευταίων μου χρόνων. Πολλή δουλειά το πρωί, μελέτη για εργασίες το απόγευμα σπίτι αλλά μηδέν από λογοτεχνία. Ένα βράδυ καθώς ολοκλήρωνα μια εργασία έψαξα στο YouTube για κάποιο τραγούδι κι έπεσα στην Andrea Gibson. Τι στην ευχή ,ραντάρ υπάρχει ακόμη και στο διαδίκτυο;  Να αναζητάς  ροκ μπαλάντα και να πέφτεις σε λεσβία ποιήτρια; «Τυχαίο; Δε νομίζω» , που έλεγε και η διαφήμιση. 

 Είναι ένα είδος που ευδοκιμεί πολύ στην Αμερική : spoken word  poets. Οι ποιητές απαγγέλουν στο κοινό χωρίς να διαβάζουν  , πολλές φορές με συνοδεία μουσικής. Βρήκα πολλούς και πολλές «περφόρμερς poets». Η Gibson μου αρέσει , γιατί  πράγματι «δεν είναι καθόλου ευγενική με τις αλήθειες της». Αληθινός χείμαρρος είναι . Αποτυπώνει σύγχρονο λεσβιακό λόγο με χιούμορ και αυτοσαρκασμό. Αλλά ταυτόχρονα εκπέμπει πνευματικότητα και ευαισθησία.

-“I can guarantee a haircut will never tell you anything about someone's gender, who they love, or how they fuck.”  

-“Our hearts beat so loud the neighbours think we’re fucking when I’m just trying to find the nerve to touch your face.”
-“Our insanity is not that we see people who aren’t there..It’s that we ignore the ones who are.”